احزاب و خروج از انفعال موجود

نیک‌آهنگ کوثر

براساس شواهد موجود و دستگیری تعدادی از فعالان سیاسی، می‌توان حدس زد که هزینه‌ی فعالیت سیاسی در ایران زیادتر از پیش شده است. اما باید دید که سران احزاب و راهبران گروههای سیاسی چه گونه قادر خواهند بود از پتانسیل موجود نهایت استفاده را ببرند.

با غلامحسین کرباسچی دبیرکل حزب کارگزاران سازندگی و کسی که از سوی مهدی کروبی به‌عنوان معاون اول معروفی شده بود گفت و گو کردم. از صدای کرباسچی چنین استنباط کردم که او نیز مانند بسیاری دیگر حال و هوای خوشی ندارد. اما در پاسخ به سوال‌هایم چنین نشان داد که ظاهرا اتفاق خاصی نیفتاده است. از کرباسچی پرسیدم که در آینده‌ی نزدیک نحوه‌ی فعالیت او و حتا دیگر احزاب اصلاح‌طلب به چه صورت خواهد بود؟

خب مثل قبل می‌ماند. چه فرقی کرده مگر؟

یعنی به نظر شما با توجه به شواهدی که داریم می‌بینیم در روزهای اخیر هیچ اتفاق خاصی نیفتاده و احزاب می‌توانند خیلی راحت به فعالیت خودشان ادامه بدهند؟

البته این شرایط موقت و اینها که فکر می‌کنم از بین برود. ولی بالاخره احزاب می‌توانند همان کارکرد خودشان را داشته باشند.

خب وقتی یک حزب نتواند به راحتی وارد قدرت بشود، انگیزه‌ی اعضای آن حزب برای فعالیت‌های سیاسی‌شان به چه صورت ادامه پیدا می‌کند؟

حالا شما از کجا می‌دانید که حزب نمی‌تواند وارد قدرت بشود؟!

خب شما فکر می‌کنید با توجه به شواهد موجود چه امکانی برای اعضا وجود دارد که بخواهند مشارکت بیشتری بکنند و وارد قدرت بشوند؟

بالاخره حالا این فراز و فرودها در جریانات سیاسی ایران هست. بعدهم که ورود در قدرت که خب نسبی است و این طوری نیست که فقط ریاست جمهوری باشد. بهرحال خیلی این طوری نیست که آدم مطلق فکر بکند. حالا سازوکاری بالاخره این دولت به‌کار برده و یک چیز این جوری رخ داده.

یعنی شما به‌عنوان کسی که سرد و گرم روزگار سیاسی را در ایران کشیده، با توجه به آن چیزی که در هفته‌های اخیر دیدید، فکر می‌کنید برای ورود به مجلس و یا شوراها با مشکلات خاصی روبه‌رو نخواهند شد احزاب سیاسی؟

گفتم که حالا اینها که شرایط آینده است. بالاخره گروههای سیاسی بحث ورود به قدرت، ورود به مجلس یا ریاست جمهوری یا نمی‌دانم امثال اینها، بخشی از کارشان است. بخشی هم بالاخره خود این تشکل‌ها و هماهنگی‌ها و مطالعات سیاسی و تبادل‌ نظرهای سیاسی و آموزشهای سیاسی و سامان دادن نیروها و اینها هم کارهای درازمدتی‌ست که نمی‌شود این طوری فکر کرد که حالا چون مثلا یک شرایطی‌ست، ممکن است در قدرت یا در ریاست جمهوری و یا در مجلس نتوانند حضورداشته باشند و دیگر همه باید بروند مثلا خانه‌هایشان بخوابند. این طوری که معمولا گروههای سیاسی فکر نمی‌کنند. بهرصورت بحث‌شان بحث درازمدت است.

یعنی شما فکر می‌کنید با توجه به انگیزه‌هایی که شاهدش بودیم از طبقه‌ی متوسط در محدوده‌ی مبارزات انتخاباتی احزاب بتوانند مشارکت بیشتری بگیرند از این طبقه برای فعالیت‌های آتی خودشان؟

من فکر می‌کنم بهرحال این پتانسیل اجتماعی که در این انتخابات، حالا بخصوص حتا با مسایل بعدی، به حرکت درآمده است، این طوری نیست که آدم بگوید که مثلا حالا نتوانستند به قدرت برسند، (پس) حالا دیگر همه چیز از بین رفته یا تعطیل شده است. به نظر من خیلی زمینه‌های مثبتی هست، اگر بشود روی آن فکر بکند و مطالعه بکند و از آن استفاده بکند.

و حالا خود شما در آینده چه خواهید کرد؟ آیا در حزب کارگزاران خواهید ماند یا به حزب اعتماد ملی می‌روید؟

من همان حزب کارگزاران که بودم هستم. مگر این که حالا در آینده بالاخره جلساتی یا نمی‌دانم کنگره‌ای چیزی باشد در حزب که بخواهیم تجدید تشکیلات و سازماندهی بکنیم. وگرنه من در همان حزب کارگزاران هستم.

آیا باز مثل بسیاری از احزاب دیگر اصلاح‌طلب کارگزاران نسبت سنی‌اش با جامعه تفاوت زیادی خواهد کرد و مسن‌تر خواهد بود در آینده؟

بالاخره سن همه با همدیگر فاصله دارد. و این که سازماندهی تشکیلات با بهرحال نیروهای جدید (است) که اگر توانمندیی وجود داشته باشد، حتما نیروهای جوان می‌توانند موقعیت بهتری در حزب پیدا بکنند.