شریعتمداری، عالم یا نادم؟

مسیح علی‌نژاد

ماجرای معرفی وزرا و شبنامه علیه آن‌ها و تقلب و تخلفی که خود نمایندگان و اصول‌گرایان از آن یاد می‌کنند، یک حاشیه طنز داشت که همان داغ کردن آقای شریعتمداری و تذکرش به احمدی‌نژاد بود که اگرچه بادی بزرگ از دهان و گلوی کیهان به سمت کاخ ریاست ‌جمهوری احمدی‌نژاد روانه شد؛ اما ناگهان باد به چهار دیوار کاخ نخورده برگشت و باغ خیال‌پردازی شریعتمداری و یارانش را یک‌جا با خود برد.

یعنی در یک اتفاق سیاسی نادر رییس‌جمهور و مدیر‌مسوول یک روزنامه به صورت مشترک خبر از یک جلسه خصوصی با مقام رهبری را به عرصه رسانه کشاندند.

در یک‌سو احمدی‌نژاد و هوادارانش اصرار دارند که نقل قول آنان از رهبری صحیح است و در دیگر‌سو مدیر‌مسوول کیهان اصرار دارد که اطلاعات ایشان از آن جلسه خصوصی دقیق است.

اما ظریف این نکته اینجاست که در سرمقاله شریعتمداری و انتقاد او به احمدی‌نژاد به کرات، سخنان احمدی‌نژاد مخدوش و غیر‌واقعی خوانده شد و از سوی دیگر به دفعات متعدد اطلاعات نگارنده یعنی همان آقای شریعتمداری «دقیق» و «موثق» عنوان شد.

بدین ترتیب در سرمقاله مدیرمسوول کیهان ۱۶ بار از واژه‌گان «غیر‌واقعی»، «مخدوش»، «تحریف‌شده» و «متناقض» برای توصیف سخنان احمدی‌نژاد در مورد جلسه خصوصی با رهبری استفاده شد.

در این مقاله، شریعتمداری پنج بار از عبارات «موثق»، «دقیق»، «اطلاع قاطع دارم» و «کمترین تردیدی ندارم» برای نحوه استناد خود به همان جلسه خصوصی، استفاده کرد تا در‌نهایت نتیجه بگیرد: «با این نقل قول مخدوش قاطبه نمایندگان محترم مجلس که خود را مرید و مطیع رهبر معظم انقلاب می‌دانند چنان‌چه نگاه و نظر منفی داشته‌اند، آن را وا‌نهاده و رای مثبت - به وزرای پیشنهادی- می‌دهند.»

از دفتر رهبری نمابری روانه کیهان شد. بر اساس این نمابر، خبری که شریعتمداری آن را «موثق» خوانده بود زیر سوال رفت و به دنبال آن مدیرمسوول کیهان از احمدی‌نژاد عذر‌خواهی کرد.

حسین شریعتمداری

از خوار و خرد شدن همکاران حتی در اردوگاه رقیب آن هم درست در روز خبرنگار خرسند نباید شد اما بی‌تعارف، آنان که با پوستین و آستین خبرنگار، عبا و قبای کهنه خبرنگاران بسیاری را بر تن‌ آنان پاره کرده و با دل‌آزارترین کلمات، زخم‌ها بر تن نزار جامعه مطبوعاتی ایران زده‌اند، گاهی گوش پیچاندنشان خوشحال‌مان نکند غمگین هم نمی‌کند.

برای حسین شریعتمداری که اگر جمعیت رانده و مانده در عرصه رسانه چون او فکر نکنند جملگی «سوسک و عنکبوت‌»‌اند و بس، شاید تجربه یک‌بار عقب‌نشینی کردن با چنان حدت و شدتی که در تیتر نخست وادار به پس گرفتن سرمقاله خویش شد‌، چندان بد نباشد.

شاید تکانی به آن دل بی‌رحم خویش در عرصه خبرنویسی‌هایی از این دست بدهد و این‌قدر با قاطعیت زنان و مردان همین مرز و بوم را دزد و برانداز و طناز و فاسد و خائن و منافق و باقی نام‌های متصل به صفات منحصر به فرد خویش صدا نکند.

این‌چنین با اطمینانی مشابه پا روی پا نگذارد و ننویسد «نگارنده با اطلاع دقیقی که از اصل ماجرا دارم کمترین تردیدی ندارم که متاسفانه این نقل قول مخدوش و غیر‌واقعی بوده است.»

به دو عبارت «اطلاع دقیق» و «کمترین تردیدی ندارم‌» در سرمقاله نخست شریعتمداری خوب نگاه کنید و سپس به عذرخواهی فردای او از احمدی‌نژاد. به آن همه اطلاعات دقیقی که تردیدی در آن نداشت نیز توجه کنید.

در یک‌جا او با همان قاطعیتی که همیشه جمعیتی را فاسد بالقوه سیاسی و اخلاقی و مالی و چه و چه می‌داند، درست با همان قاطعتی که از جلسات و پشت‌پرده‌های نشست‌های سیاسیون‌، دانشجویان و روزنامه‌نگاران و نواندیشان و هنرمندان و دیگران و دیگران خبر می‌دهد، درست با قاطعیتی از همان جنس مدعی می‌شود که از جلسه احمدی‌نژاد و رهبری نیز خبر داشته و البته «کمترین تردیدی» هم ندارد که اظهارات احمدی‌‌نژاد مبنی بر موافقت رهبری با سه وزیر پیشنهادی‌، کذب محض است و مخدوش.

او در سرمقاله‌ با همان اطمینان پای می‌فشارد که «مطابق اطلاع دقیق و موثق بنده آقا در مورد یکی از سه وزرای معرفی شده نظر موافق نداده‌اند.»

علی کردان، وزیر کشور

در این میانه احمدی‌نژاد و شریعتمداری هر دو از مقام رهبری مایه گذاشته و به سخنان ایشان استناد کرده‌‌اند که از‌ قضا این‌بار کیهان با توضیح و تکذیب از سوی دفتر رهبری مواجه می‌شود تا علاوه‌بر اختصاص تیتر نخست برای رد خبر خود، طی یک یادداشت جداگانه عذر به محضر احمدی‌نژاد نیز ببرد و در‌نهایت با شرمندگی‌، همه آن اطلاعات «موثق» و «دقیق» را پس بگیرد.

کار ما که پس از هر «کنکاش» این‌چنینی به «کاش» می‌رسد، بار دیگر در حاشیه بر این نزاع عبث می‌نگریم و زیر لب می‌گوییم‌: کاش حالا که چنین شجاعت و جسارت و خضوعی نصیب جناب شریعتمداری شده است، از همین فرصت تاریخی بهره می‌جست و نیم‌نگاهی به تمامی آن خبرهای «موثق» و «دقیق» که در تمام این سال‌ها برای جماعت عظیمی نوشت و بی‌هیچ عذرخواهی از کنار آن گذشته است، می‌انداخت تا کارش در فردای روز حساب‌رسی که به آن اعتقاد دارد آسان‌تر می‌شد.

حالا که در این‌سو هیچ دفتری نیست تا نمابرش کیهان و جهانش را چنان بترساند که ناگهان چنین فاحش و پرسرعت، شریعتمداری «عالم» را به شریعتمداری «نادم» تبدیل سازد، شاید بد نباشد کسی از او بپرسد؛ برای همه آن اخبار موثقی که ملت را با همین ادبیات تشویق و ترغیب به نفرت از مخالفان و منتقدان دولت کرد و نوشت که تردیدی در برگزاری نشست‌‌ها و نیمه‌های پنهان آنان ندارد، از چه کسی باید عذرخواهی کند؟

هنوز هستند کسانی که نیمچه ایمانی به کیهان دارند و همه آن اطلاعات ویژه‌‌ای را که مرد پشیمان کیهان امروز اجازه چاپش را در روزنامه صادر می‌کند و در انتها نیز فتوا صادر می‌کند می‌خوانند.

آنچنان‌که در انتهای مطلب اخیر خود نیز فتوای ابطال رای اعتماد مجلس به وزرا را صادر کرده بود و نوشت «نیاز به رای‌گیری مجدد است» و فردا سر تعظیم در برابر توضیح دفتر مقام رهبری فرود آورد و نوشت: کیهان به نوبه خود نه فقط خطای خویش را نفی نمی‌کند بلکه خضوع خویش در برابر نظر رهبر معظم انقلاب را وظیفه خود و وسیله نجات و تقرب به خدای مهربان می‌داند.

شاید بد نباشد گوش باز کند تا یک جمعیت عظیمی در گوشش آرام زمزمه کند: مرد مومن! حالا که خطای خویش پذیرفتی، نیاز به عذرخواهی از یک ملت است و نه تنها دولت. مگر خضوع و سر تعظیم در برابر ملت جز نزدیکی و تقرب به همان خدای مهربان است؟

ملتی که در تمام این سال‌ها شما چنان شعورشان را محدود فرض کرده‌اید که ردپای گاو بر سر‌در مجلس‌شان نشاندید به ریش ملتی خندیدید و فتوا صادر کردید و هربار برای موکلان‌شان فتوای فساد و خیانت و چه و چه صادر کرده‌اید.

‌اگر نه از ملت حداقل از مخاطبان جریده خودتان عذر می‌خواستید که به تمام هیبت «قاطع» و «بی‌تردید» کیهان تردید کرده‌اند و ناباورانه دیدند که اگرچه کیهان سر تعظیم در برابر مقام رهبری و عذر‌خواهی از رییس دولت را خوب به‌جا آورده است اما انگار نه انگار که مخاطبی هم این روزنامه را ورق می‌زند و یک عذرخواهی نیمه از مخاطب و ملت رسم ادب و احترام هست.