انجمنی که با یک بیانیه منحل شدنادر فکوهیوزرات کار دولت احمدی‌نژاد در هفته‌ای گه گذشت یکی از شاهکارهای دوران حکمرانی نومحافظه‌کاران را رقم زد. این وزارتخانه که فلسفه وجودی‌اش دفاع از حقوق کارگران تعریف شده است، در اقدامی بی‌سابقه، انجمن صنفی روزنامه‌نگاران ایران را که یک سندیکای کارگری ثبت شده و قانونی است واجد شرایط انحلال دانست. اکنون دیگر چندان اهمیتی ندارد که روزنامه‌نگاران و هواداران رخوت‌زده آزادی بیان و حقوق بشر و ... دولت نومحافظه کار احمدی‌نژاد را از عواقب بین‌المللی این اقدام بترسانند. انجمن صنفی روزنامه‌نگاران دقیقا در روزی واجد شرایط انحلال دانسته شد که اروپا گوی سبقت را در اعمال تحریم‌های سیاسی و اقتصادی از امریکا ربود و با وارد کردن بانک ملی در لیست موسسات مالی حامی تروریسم، حداکثر خشم و نارضایتی‌اش از نپذیرفتن بسته پیشنهادی ١+٥ از سوی ایران در قبال تعلیق غنی‌سازی اورانیوم را نشان داد. بنابراین ترساندن چنین دولت و چنان دیپلمات‌هایی که جز افزودن بر قطر پرونده تحریم‌های اقتصادی و سیاسی و نیز انزوای بین‌المللی ایران هنری ندارند، واکنش عبثی به نظر می‌رسد. هر چند که همین عبث‌ترین واکنش نیز در موضع‌گیری اعضای هیات مدیره سرگردان انجمن صتفی با کلی بزک و لفافه بیان شد تا مبادا خشم نومحافظه‌کاران را بیش از این بر انگیزد. هنوز خاطره بازجویی‌های غیر متعارف دبیران سابق انجمن صنفی مطبوعات از خاطره اعضای هیات مدیره کنونی پاک نشده و طبیعی هم هست که پاک نشود. فراموش نباید کرد که در واپسین انتخابات انجمن صنفی، جناح محافظه‌کار با ارائه لیستی از دشمن‌ترین چهره‌ها با «آزادی بیان» به عنوان لیست اصول‌گرایان در انتخابان انجمن شرکت کرد. چهره‌هایی که هر یک دست کم یک پرونده در دشمنی علنی با نفس «نوشتن» در سابقه خود دارند و آمده بودند تا تنها نهاد باقی‌مانده برای روزنامه‌نگاران «همه چیز باخته» را نیز غصب و ویران کنند. این اتفاق با وجود بده‌بستان‌های برخی از چهره‌های موجود در هیات مدیره انجمن رخ نداد و هیچ کدام از محافظه‌کاران و راست‌گرایان نتوانستند در ترکیب هیات مدیره انجمن جای بگیرند. بنابر این وازرت کار «ضد کارگر» دولت احمدی‌نژاد تصمیم به عدم پذیرش نتایج انتخابات گرفت و با استفاده از خلاء‌های موجود در قوانین ایران - که نه در این مورد، که در تمامی موارد سیاسی این سال‌ها مستمسک اعمال ضد قانونی بوده‌اند - فرآیندی فرسایشی را برای انحلال انجمن در پیش گرفت و سر انجام در هفته گذشته و بعد از آنکه خیالش از بابت تشدید تحریم‌های اقتصادی و سیاسی راحت شد، آنرا اعلام کرد. بی‌شک گفت‌و‌گوی اعضای انجمن با رسانه‌های مستقل یا خارجی تاثیری بر شرایط موجود نخواهد داشت و به نظر می‌رسد که اگر اعضای هیات مدیره فعلی مایل به اقدامی حقیقی برای دفاع از کیان خانه روزنامه‌نگاران ایران هستند باید چیزی بیش از ناله کردن از شرایط جاری از خود نشان دهند. هرچند که رخوت موجود در فضای سیاسی ایران حتی امکان فکر کردن در باره این اقدام احتمالی، مثلا تحصن و ...، را بسیار در دور دست نشانده است.  |
||