آقای احمدی‌نژاد! کدام خفقان؟

مسیح علی‌نژاد

رییس دولت نهم در تازه‌ترین اظهارات خود از خبرنگاران خواست که خفقان ایجاد نکنند و مطالب را وارونه ننویسند.

صرف نظر از آن‌که «خفقان» در قاموس صاحبان قدرت چه مفهومی دارد و آیا می‌توان به این آسانی جماعتی که تنها قدرتشان، قلم است و نوشتن را متهم به ایجاد «خفقان» کرد، باید دید این بار آقای رییس‌جمهور دلشان از کدام خبر وارونه خون است که خطابه چنین تنظیم کرده‌اند تا بار دیگر انگشت اتهام به سمت اصحاب رسانه نشانه گیرند.

از سوی دیگر با چشم‌پوشی از آن‌که چرا همچنان «تخرب» در خزانه لغت آقای رییس، حرف نخست را می‌زند و به جای پوشیدن قبای پاسخ‌گویی، ردای رزم به تن می‌کند و یاران همراه را به سمت شناسایی «تخریب‌گران» رهنمون می‌سازد، باید دید در این میدان که شباهت چندانی با میدان پاسخ‌گویی و کنفرانس خبری ندارد، وظیفه آنان که در برابر رییس دولت نشسته‌اند، چیست؛ تا ترکش‌های حاصل از این نزاع‌های بی‌سبب و البته عبث، دامن ملت و مخاطب را چندپاره نکند.

با این رویکرد شاید بتوان بار دیگر در برابر او که همچنان عینک بدبینی به چشم دارد و دیده بر حسن نیت خبرنگاران نمی‌گشاید، به آرامی ایستاد و از او خواست که حداقل یک بار در دوران ریاست‌جمهوری‌اش، آستین بالا بزند و مصادیق بر شمارد و مستند بیاورد. تنها یک بار همت کند و با ذکر یک سند روشن، «وارونه» نوشته‌های این جماعت را بیان کند.

بی‌گمان دشوار نیست برای کسی که دفتر ریاستش هر بار طوماری از تکذیبیه و توضیح روانه دفتر روزنامه‌ها می‌سازند، این بار ساکنان همان دفتر به مدد آقای رییس آیند و دستش را در اتهامی نو علیه خبرنگاران پر سازند. قطعاً اگر عتاب و خطاب اخیر رییس دولت با ذکر آدرس روشنی بیان می‌شد، اهالی خبر نیز به مدد گوینده سخن بر می‌آمدند و او را در خنثی ساختن توطئه برشمرده، یاری می‌رساندند.

اما اینک که تنها طرح یک اتهام مبهم است و پیامدش ابهامی در اذهان عمومی تکلیف چیست؟ آیا باید دست روی دست گذارد و هم‌چنان بر کلی‌گویی‌های متدوال سیاستمداران، خرده‌ای روا نداشت یا آن‌که می‌شود تنها یک بار نامه‌ای پر از مهر و ارادت تقدیم آقای رییس‌جمهور کرد و از او خواست تا برای یک بار هم که شده، مصداق روشن اتهامش را بیان دارد و با ذکر نشانی دقیق اعلام کند که دقیقاً در مورد کدام رویداد، خبرنگاران وارونه خبر رسانده‌اند و روزنامه‌نگاران به تخریب بر آمدند و حاصلش خفقانی شد که به تعبیر شما هرگز به نفع کشور نیست.

آیا اهالی خبر را پس از تحمل روزهای دشوار اتهام‌های رنگارنگ در عصر حاکمیت یک‌پارچه اصول‌گرایی، یارای آن هست تا این بار بر خلاف همیشه سکوت بشکنند و برای رییسی که ظاهراً رسم نامه‌نگاری را بیش از رؤسای دیگر، مرسوم و مقبول می‌دارد، نامه‌ای بنگارند؟ نامه‌ای که در آن بگویند از تمام اتهامات پیشین که به «جوسازی» و «جنگ روانی» و «پادویی دشمن» متهم شده‌اند، می‌گذرند؛ اما این بار با حسن نیت و البته احترام بسیار، خواستار آن‌اند تا نشانی روشنی از تخریب‌گرانی که خبر وارونه نوشتند و خشم دولت برانگیختند، دریافت دارند تا شاید گره کور میان این کابینه و رسانه باز شود.

بی‌تردید نامه‌ای که برای اعلام حسن نیت خبرنگاران به منظور شناسایی مصادیق روشنی از خبرهای وارونه مورد نظر آقای رییس‌جمهور باشد، می‌تواند امضای خبرنگاران هر جریان و گروه فکری را پای خود داشته باشد.

به گمانم آقای احمدی‌نژاد که خود خاطره تلخی از نامه‌های بی‌پاسخ مانده‌اش به سران کشور‌ها در ذهن دارد، حاضر نمی‌شود چنین خاطره مشابهی را در ذهن خبرنگاران بر جای گذارد. لذا اگر نامه را در خور پاسخ دیدند، آن‌گاه راهی برای برون‌رفت از اتهامات کلی گشوده می‌شود و اگر هم کماکان بر این باورند که نامه‌های داخلی ارزش پاسخ‌گویی ندارند، باز هم ذهن و خیال مخاطب آسوده می‌شود که اهالی خبر خود را مهیای اصلاح دیده‌اند و دست یاری به سمت او که باور دارد «خفقان به نفع کشور نیست» دراز کرده‌اند.

باشد که هنوز رغبتی برای دفاع از اتهامات مکرر باقی بماند و کسی به میانه‌روی و اعتدال در میان خبرنگاران حوزه دولت شهره است، جلودار شود و آغاز کلام کند و نامه از سر گیرد با رییس‌جمهور محترمی که همچنان متهم می‌کند.