هرچند جناب سروش فعلا طلایه دار لوتر مآب درجدال سنت و مدرنیته ایرانی شده اند و ای بسا جوانان(دین دوست و دین پژوه و دین اندیش)ایرانی هم به سخنان ایشان همچون مرجعی ارزجمند می نگرند (که این خود به هر رو برخاسته از جایگاه تاریخی ایشان به عنوان ایرانیان زاده و زیسته به دوران حاکمیت اسلام و انقلاب و نه حاکمیت اسلامی و انقلابی است،گو اینکه نه این دردی دوا می کند و نه آن و اینها چیزی نیست جز بازی با کلمات)اما به دیدگاه دیگر می توان همه تلاش های فکری ایشان و دیگر اندیشه گران دینی اکنون ایران(چه آنها که در نظام سیاسی بوده و از سیاست پس از گذر زندان و عزل بریده اند یا آنان که هنوز دستی به آتش حاکمیت دارند یا امیدی به بازگرفتن دوباره قدرت، یا چه آنان که روزگار سیاست پیشگی و سیاست ورزی شان به هر رو در قالب اصلی دموکراتیک مآب به سر رسیده و از کارنامه خویش برگ های فسوس خواری ورق می زنند و چون دلبر شیرین زبان ابطحی، سید محمد، داغ کاش و کاش آن می کردیم و این نمی کردیم و آوخ که چه میشد اگر چنین می شد می زنند و یا چون خاتمی،محمد، در رویای جنبش خردادین دیگری بر دوش شکسته وگلوی زخمی و پرخس خس جوانان ایرانی به برگرفتن دیگرباره جای و کار پیشین می اندیشند ورویای مردم سالاری دینی می پزند و هنوز توهم انجام کاری بزرگ در سر دارند و هرازگاه به حساسیتی کودکانه و مرده ریگ خواهانه بانگ منم منم می زنند و افتخارات پیشین حواله ملت کرده و رجزخوانی و جرزنی سیاسی می کنند)در حقیقت بر سر آنند که این نیمچه آبروی باخته و ز دست رفته دین(اسلام)را به جوی باز آورند و باری دیگر تنور دین داغ کنند و سنگک خشخاشین و افیونین دین ازآتش سوزان آن برآورند و ای دریغ که ساز وکارهای احساسی گری ایرانی که به همرهی خویش فراموشی هزارساله به پوستین کهنه خلق درافکنده و فراموشی و فراموشی گزینی را پیشه ایشان ساخته از یادمان می برد که این تجربه دین چه جانگداز و جانسوز و بنیان کن بود و خود غلط بود آنچه می پنداشتیم. براستی چه تجربه انسانی آفریننده و نوینی از دل سامانه و دستگاه دین برون تراویده جز شریعت مداری های ها و مرتضوی های خلخالین که روشنگران دینی دست از این پوستین کهنه برنمی دارند و با افاضاتی چون نوگرایی دینی، پدیدار شناسی دینی، روشنفکری دینی،سیاست ورزی دینی، اقتصاد دینی و چه و چه دینی به قبض و بسط آن می پردازند.افسوس که در این مقال جای طرح همه این مسائل نیست و شاید روزی دیگر درقالب نوشته ای دیگر باز سر این زخم را واکنیم.

سروش با اين پليميک ارزان آبروی خود را بُرد. آخر اين چه پاسخی به نظرات نصر است؟! ناراحتی سروش يا بهتر بگويم حسادت او بيشتر از آنجا سرچشمه می گيرد که نصر در تمام طول سه دهه گذشته از انقلاب تا کنون بدون وارد شدن به مقولات سياسی و مسايل روز، با نظرات و نظريه های علمی اش در محيط های دانشگاهی و نهادهای علمی جهان کسب وجهه کرده و به عنوان يک دانشمند مورد احترام است. و اين همه به رغم موضعگيری هايی که در حال حاضر اصلاً مطلوب جهان غرب نيست. اما سروش تمام وجهه خود را با موضعگيری های سياسی و اظهار نظراتش در مورد مسايل روز کسب کرده و با آنکه طرفداران و مقلدانش سعی بسيار کردند که از او "مارتين لوتر" و "مصلح بزرگ جهان اسلام" بسازند، ولی هنوز که هنوز است به عنوان کسی که در حاکميت جمهوری اسلامی شراکت داشته و حالا از آن انتقاد می کند شناخته شده است و نه بيشتر. در يک کلام، نصر با آنکه من نظراتش را قبول ندارم اما استادی باکلاس و پُرمايه است و سروش با آنکه من برخی نظراتش را قبول دارم اما در واقع نظريه پردازی دست دوم است که حالا با اين سخن سخيف که در پاسخ به اظهارات نصر داشته فقط سطح سواد و دانش خود را نشان داده است.

آقایون زیاد خودتون رو درگیر دین نکنید چون دین یک تفکر واپسگرا و متحجر هست که جزء جدایی از انسانیت و اخلاق کاری نمی تواند بکند
انسان دین مدار یعنی نفرت و جدایی

انتقاد دکتر سروش از نصر ، یک جدل سیاسی است تا یک انتقاد علمی . من از دکتر سروش تعجب می کنم که سنت گرایی را با بنیادگرایی یکی می داند. این نظر کسی است که آرای سنت گرایان را مطالعه نکرده است . همین برخورد را مخالفان ناآگاه با دکتر سروش در گذشته و حال دارند.
آیا بهتر نیست که خود دکتر سروش نقدی عالمانه بر سنت گرایی بنویسند تا باب گفتگو در این زمینه بیشتر باز شود.