چشم انداز سياست خارجی آمريکا

پس از تکميل پيروزی حزب دمکرات آمريکا در انتخابات کنگره، يعنی قطعی شدن کسب اکثريت ۵۱ بر ۴۹ در مجلس سنا، نگاه‌ها اکنون متوجه تغييرات احتمالی در سياست‌های داخلی و خارجی اين کشور است.

بنا به ارزيابی بسياری از ناظران سياسی، از آنجا که شهروندان آمريکا بيش از همه به دليل مخالفت دمکرات‌ها با سياست جمهوری‌خواهان در عراق به اين حزب رای دادند، شايد اکنون اميد بسيار دارند که سياست خارجی اين کشور بويژه در عراق از اساس دچار تغيير شود. اما اظهارنظرهای اوليه مسئولان سياست خارجی آمريکا چنين اميدی را پاسخ نمی‌دهد.

کاندوليزا رايس وزير امورخارجه آمريکا گفته است که خواست رای‌دهندگان در اين انتخابات مورد توجه رئيس‌جمهوری قرار خواهد گرفت اما اين به معنای تغيير در اصول سياست اين کشور در عراق نخواهد بود. او تاکيد کرده که امنيت آمريکا وابسته به سرنوشت جنگ در عراق است و اين سرنوشت چيزی جز پيروزی نمی‌تواند باشد.

شان مک کورمک، سخنگوی وزارت خارجه آمريکا نيز گفته است که شکست جمهوری‌خواهان در انتخابات کنگره هيچ‌گونه دگرگونی بنيادی در سياست اين کشور نسبت به ايران، کره شمالی و خاورميانه ايجاد نخواهد کرد.

از سوی ديگر، تحليل آگاهانی که با استراتژی منافع ملی آمريکا و اهداف تعريف شده اين استراتژی در سياست خارجی آشنائی دارند، حکايت از آن دارد که شايد دمکرات‌ها بتوانند در سياست های داخلی اين کشور تغييراتی ايجاد کنند، اما در سياست خارجی، تغييرات جدی و ماهوی نه خواست آن‌ها و نه در توان آن‌هاست.

در همين زمينه دکتر هوشنگ امير‌احمدی کارشناس مسائل سياست خارجی آمريکا و مقيم اين کشور، در گفتگوئی با راديو زمانه می‌گويد:

«من اعتقاد دارم که دمکرات‌ها نمی‌آيند بگويند که آمريکا بايد از عراق بيايد بيرون. آمريکا به هر حال در عراق خواهد ماند، ولی دمکرات‌‌ها سعی خواهند کرد فشار بيشتری روی دولت بوش بياورند که کشورهای منطقه را بيشتر درگير مسئله عراق کند و از آن ها کمک بيشتری بگيرد و مثلا سر عراق با ايران پشت ميز مذاکره بنشيند و حتی امتيازاتی هم بدهد تا بار آمريکا را کم کند.
آمريکائی‌ها در آينده نزديک نه تنها سربازانشان را در عراق کم نمی کنند، امکان زيادی دارد که بر تعداد نيروهای نظامی شان بيافزايند. يکی از ايراداتی که دمکرات ها به جرج بوش داشتند اين بود که می‌گفتند که شما به اندازه کافی در آنجا نيرو و پول و اسلحه نمی گذاريد و بچه های ما را برده‌ايد آنجا تنها گذاشته‌ايد. بنابراين اين نيست که دمکرات‌ها جمع کنند بيايند. بلکه برعکس دمکرات‌ها هرچه بيشتر درگير می‌شوند آنجا. يادتان باشد که در جنگ ويتنام، آن کسی که جنگ را برای آمريکا جنگ ويتنام کرد دمکراتی بود به نام جانسون، و آن کسی که نيرو را کم کرد و آورد بيرون، نيکسون بود.»

در مورد روند صلح خاورميانه: «...انتخابات کنگره اگرچه يک نيروی کوچک يهودی را که دست راستی و تند بود از ميدان بيرون می‌کند، ولی در مقابل يک نيروی بسيار وسيع طرفدار اسرائيل را وارد ميدان می‌کند که اين نيرو می‌تواند در تحليل نهائی خطرات جديدی به‌وجود بياورد. به هر حال دمکرات‌ها و اين نيروئی که وارد شده‌اند چون جنگ طلب نيستند احتمالا روی صلح بيشتر کار می‌کنند، اما نه صلحی که اسرائيل در آن ببازد و نه صلحی که در آن امتيازاتی بدهد که نمیخواهد. بنابراين در مجموع به نظر من دمکرات ها در بهترين شرايط همان کاری را می‌کنند که بيل کليتون در دوره خودش کرد....»

گزارش و گفتگوی کامل حسين علوی را با دکتر با هوشنگ امیراحمدی از اينجا می‌توانيد بشنويد.