«در این بسته پیشنهادی، چیز مهمی ارائه نشده است»

ایرج ادیب‌زاده

چالش درونی در جمهوری اسلامی بر سر پرونده هسته‌ای و نیز کشمکش‌های مجلس و قوه قضاییه بعد از افشاگری‌های عباس پالیزدار ادامه دارد. در مورد پرونده هسته‌ای، آقای ولایتی مشاور بین‌الملل آیت‌الله خامنه‌ای رهبر جمهوری اسلامی در نامه‌ای که در روزنامه لیبراسیون به چاپ رساند، تصمیم‌گیری در مورد مسأله هسته‌ای را در حوزه صلاحیت رهبر جمهوری اسلامی توصیف کرده بود. در این نامه به سازش با غرب درباره پرونده اشاره شده بود.

با دکتر قاسم شعله سعدی، نماینده دوره‌های سوم و چهارم مجلس شورای اسلامی، استاد دانشگاه و وکیل دادگستری در تهران گفت و گو کردم و از وی، نظرش را در مورد این چندگانگی رفتار و گفتار مسئولان جمهوری اسلامی در مورد پرونده هسته‌ای پرسیدم.

طبیعی است که این چندگانگی در نهادها و مسئولین ایران به چشم می‌خورد. البته طبق اصل ۱۱۰ قانون اساسی سیاست‌های کلان نظام که برنامه هسته‌ای ایران یکی از مصادیق بارز آن است، در اختیار رهبر است. بنابراین در این‌جا باید آقای خامنه‌ای تصمیم را اتخاذ بکنند. این حرف آقای ولایتی به نظر من درست است.

اما مشکلی که وجود دارد، این است که پرونده هسته‌ای ایران را به صورت یک خواست ملی مطرح کردند و مواضعی که قبلاً اتخاذ شده، مثلاً این‌که آقای لاریجانی، رییس فعلی مجلس و دبیر سابق شورای عالی امنیت ملی، گفته بود که این بسته غربی‌ها مثل یک آب‌نباتی است که می‌خواهند بدهند و در ازای ان یک دُر گران‌مایه را از ما بگیرند، و این قبیل موضع‌گیری‌ها، الان تصمیم‌گیری را برای مسئولین دشوار کرده است؛ زیرا هم هزینه سنگینی کردند و هم شعارهای خیلی خیلی محکمی دادند و مردم را ترغیب کردند.

الان اگر بخواهند عقب‌نشینی کنند، هم به لحاظ پرستیژی بسیار برای آن‌ها سخت است و هم باید آماده پاسخ به این سؤال بشوند که شما که می‌خواستید تسلیم شوید، چرا این چند سال، کشور را در التهاب و تحت تحریم و تهدید نگه داشتید و آخر کار هم تسلیم شدید. اگر قرار بود تسلیم بشوید، خب همان اول تسلیم می‌شدید.

لذا تصمیم‌گیری برای مسئولین کشور در این مورد خیلی سخت است؛ زیرا در این بسته پیشنهادی، در واقع چیز مهمی ارائه نشده و همان بسته‌ای است که در زمان آقای روحانی و در دولت قبل ارائه شده بود؛ گیرم که با کلمات کمی بازی شده باشد.

لذا ایران برای این سرسختی که نشان داده و هزینه‌های خیلی سنگینی که تا حالا کرده، اگر بخواهد عقب‌نشینی کند، توضیحی ندارد و لذا طبیعی است که الان مسئولیت را هر مسئولی به هر عنوانی می‌خواهد گردن دیگری بیندازد.

درست قضیه شبیه جنگ هشت‌ساله است. منتها در جنگ هشت‌ساله آقای خمینی آن قدر شجاعت داشت که بالاخره مسئولیت عدم پیروزی را بپذیرد و بگوید من جام زهر می‌نوشم و قطعنامه ۵۹۸ را می‌پذیرم.

امروز متأسفانه بحث یک جام زهر دیگری است که نمی‌دانم نصیب چه کسی خواهد شد. زیرا اگر مقاومت بیش از این هم بخواهند نشان بدهند، طبیعتاً تحریم‌ها تشدید می‌شود و حتی احتمال اقدام نظامی الان که نسبت به شش هفت ماه گذشته مجدداً حالت تصاعدی پیدا کرده، ممکن است بالاخره به یک ماجراجویی ختم بشود که برای همه زیان‌بار باشد.

اما کشمکش دیگر و ظاهراً بی‌پایان، بین مجلس و دستگاه قضایی بعد از افشاگری‌های عباس پالیزدار است. دادستان تهران تعدادی از نمایندگان اصول‌گرا و اعضای هیأت تحقیق مجلس را به همکاری با پالیزدار متهم کرده و یک نماینده مجلس، دادستان تهران را به فروش سؤالات کنکور متهم ساخته است. در این مورد نظر شما چیست؟

تنها پاسخی که تا کنون به افشاگری‌هایی که آقای پالیزدار کرده، داده شده و ما شنیده‌ایم، این است که ایشان را منتسب به یک فرد یا یک گروه خاص سیاسی بکنند. اما هیچ کس نتوانسته حرف و ادعاهای ایشان را تکذیب بکند. نه آن کسانی که معادن سنگ دهلیز فارس را تصاحب کردند؛ نه بحث مربوط به کارخانه لاستیک دنا و جنگل‌ها و همه مسائلی که مطرح کرده‌اند. اصل قضیه را تا کنون کسی تکذیب نکرده و بنابراین باید این ادعاها را حمل بر صحت کرد.

فقط دعوایی که هست، این است که این آقا وابسته به چه فرد و چه گروهی بوده که مشکل را حل نکردند و بازداشت ایشان، اتفاقاً مساله را پیچیده‌تر هم کرده است. طبیعی است که بین مجلس و قوه قضاییه این نوع تنش‌ها وجود داشته باشد و لابد از این اتهاماتی که به یکدیگر می‌زنند، اسنادی هم دارند و بعضاً می‌توانند ارائه بکنند. این احتمالات وجود دارد.