خطی‌های انقلاب - آزادی

آنی‌تا

کجا رفت انقلاب؟
دارد سیگار می‌کشد
و فرزندان مانده را استعمال می‌کند
«علی عبدالرضایی»

بعد از راه‌پیمایی ۲۲ بهمن وارد فضای مجازی که شدم، به فاصله یک ساعت دیدم واژه «شکست» و «اسب تروا» مثل گرد در چت‌ها و استتوس‌های دوستان پخش می‌شود.

لازم دیدم تا با فاصله مناسبی برای خودم و تا فرونشستن التهاب این واژه این یادداشت را به‌عنوان یک مشاهده‌گر بنویسم.

وقتی واژه شکست را به آسانی خرج می‌کنیم، گویی از یک بازی تمیز و منصفانه با قضاوتی عادلانه صحبت می‌کنیم که یکی از طرفین، بازی را باخته است.

یادمان رفته که در اعتراض به همین بازی ناعادلانه است که اعتراض می‌کنیم. و برد ما در حقیقت تحقق جواب آن سوال اولی است که به خاطر آن معترضیم.

فقط خود خرج کردن واژه نیست، ته‌نشین شدن گرد آن به شکل «ناامیدی و یاس» مضاعف است .که از ما معترضین مدنی صلح‌جو، چریک‌های بی‌تاب خشنی می‌سازد که برای رسیدن به این توقعات حالا نامعقول و رادیکال شده، دنبال میان‌بر زدن و اعمال روش‌های انقلابی می‌شویم.

مایی که گریزانیم از پروژه انقلاب. با تک‌تک اتم‌های وجودمان ایدئولوژی، انحصارطلبی و فاشیسم آن‌را زندگی کرده‌ایم حالا به‌راحتی، به این سادگی در تنها فضای رهای‌مان که این فضای مجازی است بازی یک جنگ روانی سایبری را بخوریم؟

شاید این هم از عوارض فقط تیتر خبرها را خواندن و به اشتراک گذاشتن خبرهای خوانده نشده و تحلیل نکردن یا ژورنالیستی تحلیل کردن و مکانیکی معترض‌بودن است.

هر جنبشی وقتی شکست می‌خورد که در ذهن معتقدینش شکست خورده باشد. و این‌که آن‌چه «شکست» را مؤثر و مرئی می‌کند، نه «شکست»، که «ترس» از شکست خوردن است.

بن‌بست، اثر مانا نیستانی

حرف آخر، واژه‌ها برنده و تیز هستند. به‌راحتی می‌کشند. آلات کشتن در فضای غیرمجازی به راحتی در دسترس هستند. فعلن به واژه‌ها رحم کنید.