رادیو زمانه

تاریخ انتشار مطلب: ۲۱ آذر ۱۳۸۸
گفت‌وگو با ژیلا بنی‏‌یعقوب، روزنامه‏‌نگار و فعال امور زنان

حضور درخشان روزنامه‏‌نگاران زن

مریم محمدی
mmohammadi@radiozamaneh.com

روز چهارشنبه نهم دسامبر، در آستانه‏‌ی روز جهانی حقوق بشر، در شهر تورنتوی کانادا، مراسمی برای اهدای جایزه‌‏ی آزادی بیان به ژیلا بنی‏‌یعقوب، روزنامه‌‏نگار ایرانی، بدون حضور وی برگزار شد.

ژیلا بنی‏‌یعقوب، روزنامه‌‏نگار و فعال امور زنان است که بارها دستگیر و زندانی شده و در پی حوادث پس از انتخابات نیز به همراه همسر خود، بهمن احمدی امویی، دستگیر شده بود.

او پس از دو ماه بازداشت آزاد شد؛ اما بهمن احمدی امویی هنوز در زندان است.

در ارتباط با اهدای این جایزه به خانم بنی‏‌یعقوب، با ایشان گفت‏‌وگویی داشتم.

Download it Here!

خانم بنی‏‌یعقوب، دیروز در کانادا، مراسمی برای اهدای جایزه‌‏ای به شما، البته بدون حضور خود شما، برگزار شد. ممکن است در مورد مضمون این جایزه و این که به چه کسانی تعلق می‏‌گیرد، توضیحاتی بدهید؟

این جایزه‏ی آزادی بیان است که از سوی سازمان روزنامه‏نگاران کانادایی، هر ساله به روزنامه‏نگاری که به گفته‏ی خودشان شجاعت زیادی در غلبه بر مشکلات مربوط به کار روزنامه‏نگاری دارد، اهدا می‏شود.

امسال این جایزه به طور مشترک به من و یک روزنامه‏‌ی روسی «نُوایا گازیتا» که چند خبرنگار آن به‌خاطر تهیه‏ی گزارش‏های افشاگرانه در روسیه به قتل رسیده‏اند، اهدا شده است.

شما در این مراسم حضور نداشتید.

بله متاسفانه؛ به خاطر مشکلاتی که در حال حاضر وجود دارد، ترجیح دادم به این سفر نروم و در این مراسم شرکت نکنم.

مهم‏‌ترین دلیل آن هم زندانی بودن همسرم، بهمن، است که دادگاه او روز شنبه در شعبه‏ی ۲۶ دادگاه انقلاب تهران برگزار می‏شود و من ترجیح می‏دادم در چنین زمانی، حتما در تهران و در کنار همسرم باشم.


ژیلا بنی‏‌یعقوب می‌گوید با وجود همه‏ی سختی‏ها، در این سال‏ها تعداد روزنامه‏نگاران زن در ایران به شدت افزایش پیدا کرده است.

شما می‏‌توانید در دادگاه حضور داشته باشید؟

این که می‏گویم در کنارش باشم، منظورم حداکثر تا همان پشت در دادگاه است. چون تجربه نشان می‏دهد که در چند ماه اخیر خانواده‏های متهمان پس از انتخابات، اجازه حضور در دادگاه را نیافته‏اند. فقط در بهترین حالت جز متهم، فقط وکیل مدافع‏اش می‏تواند در دادگاه شرکت کند.

اما من به هرحال امیدوار هستم که آن روز قاضی اجازه بدهد من هم در دادگاه شرکت کنم و اگر این اجازه را نداد، بتوانم تا پشت در دادگاه همراهی‏اش کرده و چند دقیقه‏ای او را ببینم.

خانم بنی‏‌یعقوب، ظاهرا شما جایزه را تقدیم کردید؟

بله، این جایزه را به همه‏ی روزنامه‏نگاران زندانی وطنم، از جمله همسر عزیزم، بهمن، تقدیم کردم. چرا که فکر می‏کنم آن‏ها شایستگی بیشتری برای دریافت این جایزه دارند.

همان‏‌طور که گفتم، این جایزه به روزنامه‏نگارانی تعلق می‏گیرد که با شجاعت سعی کرده‏اند و می‏کنند بر مشکلات موجود در مسیر تهیه‏ی گزارش و انجام فعالیت حرفه‏ای‏شان فایق بیایند.

بنابراین، احساس و نظر من این است که همکاران عزیزم که چندین ماه است در زندان به‏سر می‏برند، بیش از من شایسته‏ی دریافت این جایزه هستند.

در پیامی که برای مراسم فرستاده بودید، به یک خبر خوب اشاره کرده‏اید. ممکن است این خبر خوب را خودتان برای ما هم بگویید؟

چون فضای کلی پیامی که برای مراسم اهدای جایزه داده بودم، بیشتر متوجه ناملایماتی که روزنامه‏نگاران ایرانی متحمل می‏شوند بود، و به روزنامه‏نگاران زندانی و احکام سنگینی که برای آنان صادر شده است اشاره کرده بودم، در آخر پیام گفتم که با وجود همه‏ی سختی‏ها، یک خبر خوب هم در باره‏ی روزنامه‏نگاران ایرانی وجود دارد و آن هم این است که در این سال‏ها تعداد روزنامه‏نگاران زن در ایران به شدت افزایش پیدا کرده است.

روزنامه‏‌نگاران زن فعالیت و حضور بسیار پررنگ و خوبی در عرصه‏های مختلف روزنامه‏نگاری دارند و به‏ویژه در دفاع از حقوق زنان، نقش بسیار خوبی ایفا کرده‏اند.

گفته‏اید که زنان روزنامه‏نگار ۳۵درصد کل روزنامه‏نگاران ایران هستند.

بله، همین‏طور است.

Share/Save/Bookmark