رابطه ی روشنفکری ایرانی با فاشیسم اسلامی درست مانند رابطه ی روشنفکری آلمان با ناسیونال سوسیالیسم است. با این تفاوت که روشنفکری آلمان شهامت بازبینی را داشت، اما روشنفکری ایرانی بطور سیستماتیک از روبرو شدن با حقیقت تن در می زند و هنوز نیز خاک در چشم نسل جوان می پاشد، چنان که تو گویی آقایان هیچ نقشی در استقرار جهل و خشم نداشته اند. به نظر من روشنفکری حامل انقلاب در کلیت اش به عنوان یکی از منفورترین نسل های تاریخ ایرانزمین شناخته خواهد شد. نسلی ایران ستیز تر، ایدولوژی زده تر، زن ستیز تر، خودشیفته تر، دروغ گو تر، و البته وقیح تر (چرا که هرگز کمینه ای از حقیقت را نیز نپذیرفت) در کل تاریخ قابل پیگیری ما وجود نداشته است. زهر و سمی که از ذهن های اینان وارد شریان های اجتماع رو به پیشرفت و ترقی ما شد هر پیکری را فلج می کرد، طبیعی ست که یک جامعه ی نامتوازن و به تازگی از خواب قرون بیدار شده توانایی رویارویی با این میزان از نفرت برنامه ریزی شده را نداشته باشد. شرم دوران بر آنان باد.

فکر می کنم شعر «همراه شو عزیز» از ه. الف. سایه باشد. مطمئنید از سیاوش کسرایی است؟

کاملا با کامنت بالا موافقم. ممنون از اقایان بشیرتاش و نبوی و رادیو زمانه که این کار ارزشمند رو ارائه می دهند.

خیلی دوست داشتم بدانم آهنگ شعر «اشک مهتاب» ساخته چه کسی هست؟ اگر کسی از دوستان اطلاع دارند سپاسگزار خواهم شد که در جریان بگذارند

«همراه شو عزیز» از خود مشکاتیان است.

تا آنجا که من اطلاع دارم شعر «همراه شو عزیز» سروده‌ی پرویز مشکاتیان است که آهنگ اثر را نیز ساخته است.

ترانه همراه شو از سیاوش کسرای ست

و ...انسان ها همرا با پروسه های تاریخی تغییر می کنند

آهنگسازتصنیف اشک مهتاب استاد حسن یوسف زمانی است. دارای سه بند است که به ترتیب در سه گوشه دشتی یعنی درآمد ، بیات راجع و عشاق ساخته شده است.

salam bebakhshid fonte farsi nadaram.chand nokte:
1.shere "hamrah sho aziz" ba name mostaare "barzin azarmehr" moarefi shod ke badan malum shod sher az khode aghaye Meshkatian(ahangsaz) ast.
2.sorude "zhaleh khun shod" ham tavasote goruh khande shod va aghaye shajarian khanade in sorud nist.

"همراه شو رفیق" که در سرودی که مشکاتیان ساخت "همراه شو عزیز" خوانده شد، سروده‌ی شاعری به نام برزین آذرمهر بود که آن روزها شاعر جوانی بود.

خوشحالم از اين كه بالاخره تو يه رسانه مي شه بي طرفانه روزشمار انقلاب رو خوند.

از سازمان مجاهدين خلق تاحالا صحبتي نشده. فكر مي كردم نيروهاي موثري در انقلاب بودن؟!

سازمان مجاهدین در سال 1355 کاملا در ایران از بین رفته بود. پس از آزادی رجوی و خیابانی در سی ام دی ماه 1357 جمعی تحت عنوان " جمعی از مجاهدین خلق" کارشان را آغاز کردند و از بهمن به بعد فعالیت داشتند که ما خبرهای آنان را منتشر خواهیم کرد. اگر خبری از مجاهدین در ماههای خرداد تا بهمن نداشتیم به این دلیل بود که آنان جز یکی دو تبریک به آیت الله خمینی و عرفات و آزاد شدن از زندان کاری نکرده بودند.
ابراهیم نبوی

جالب اینکه روشنفکرهای چپی ایران همیشه در کشورهای ازاد غرب و یا شرق زندگی کرده و می کنند. هیچ شنیده اید که یکی از اینان در کشور های بلوک شرق زیسته باشد؟

با نظر بی نام موافقم صد در صد

همراه شو عزيز كه با نام برزين آذر مهر منتشر شد شعر خود پرويز مشكاتيان است و اين نام مستعار او بوده.
نه از سايه است و نه از كسرايي

تا آنجا که جستجو کردیم چنین گمان کردیم که شعر از مرحوم کسرائی است. اگر دلیلی برای گفته تان دارید لطفا بنویسید تا متن را تغییر دهیم یا حداقل حذف کنیم. از همراهی تان ممنون
ابراهیم نبوی

بنظر میرسه که کامنت گذاران عزیز از اصل موضوع کشیده شده اند به فرع. بنظرم اینجا مهم آنست که ریشه های خشم و انتقام و جنون و پریشانفکری را در متفکرترین و هنرمندترین افراد جامعه مان در زمان انقلاب ببینیم. همان رفتارها که نشانه هایش قبلا در فیلم قیصر ارائه شده بود. بنظر میرسه که کل ملت ایران از پیر و جوان , از مذهبی و غیرمذهبی, از تحصیلکرده و بی سواد خام و خواب شده بودند و با لذت ویران کردن همه چیز از هول هلیم افتادند توی جحیم. وقتی که آدم چنین چیزهایی را از صدرجوادی, براهنی, کسرایی میشنود دیگر چه توقعی از مردم کوچه و بازار میتوان داشت؟ این ملت 400 سال یوغ بندگی مغ های ساسانی و حدود 1400 سال یوغ بندگی مغ های عرب و ترک صفوی را به دوش کشیده بود و هنوز هم درس نگرفته بود!!! حداقل 1800 سال سالی 365 روز فشار و خفقان دیکتاتوری مذهبی را تحمل کرده بود و عجیب است که با سرمستی پیروزی بر یک دیکتاتور سازنده, دوباره بدامن همان دیکتاتور مخرب 1800 ساله پناه میبرد...
بنظر نوعی اعتیاد میآد که نیاز به معالجات بلندمدت داره!

باسپاس ازروشنگری ارزشمندشما. بادیدگاه خواننده بی نام در ابتدای این ستون بسیار موافقم. اشتباه دهشتناک جریان روشنفکری ایران نتیجه ای فاجعه بار به همراه داشت و انچه باورنکردنی می نماید دوری و شاید انزجار انان از ایران و میهن دوستی است. گفته ها و نوشته هایشان سرشار از شعارهای پوچ ایدیولوژیک و ضد ایرانی است. چگونه می توان ایرانی بود و پرچم تاریخی ایران را به اتش کشید؟ و چگونه می توان پذیرفت که افرادی چون کسرایی و براهنی انچنان از مفهوم آخوند و دیدگاه ضد ملی وضد تجدد و کهنه پرست انان بی خبر باشند که انان را در قامت یک منجی و یک مصلح می دیدند، در حالی که حتی در پاییز ٥٧می شد صدای پای استبداد نعلین پوش را شنید! پس دیگر چه جای انتظار از مردم بیسواد یا کم سواد کشور؟ خواهشمندم این گونه مقالات و نیز اخبار مرتبط با روزهای ویرانگر ٥٧را به شکلی گسترده تر بازتاب دهید که بسیار پند اموزند

نقش بازرگان ونهضت آزادی نیز در این خطای بزرگ کم نبوده است.
البته اینطور نیست که روشنفکران به خطای خود پی نبرده باشند.
همین آقای نبوی نمونه با ارزش است . یادم نمی رود که چه سر ودستی می شکست برای حکومت ملایان
ویا بنی صدر ودیگران.... یادمان باشد آنکه در خانه بنشیند هیچگاه به خطا نمی رود.
به نظر من اشتباه بزرگ در به حساب نیاوردن نا آگاهی توده های مردم بود.که اینگونه تحت لوای مذهب دیکتاتوری دیگری را صحه گذاشتند.

اشک مهتاب اثر سهیلی نیست؟
در ضمن آقای نبوی در دوران انقلاب تمام ملت از ریز و درشت جو گیر بودند. شما حق تمسخر کسی را ندارید. خود شما به نظرم تا همین چند سال پیش هم جو گیر بودیدها. شاید فراموش کردید؟

ما در این صفحه مطلقا کسی را تمسخر نمی کنیم، بلکه صرفا نوشته های افراد را بازنشر می کنیم، اگر به نظر تمسخر می آید، بخاطر اشتباهات موجود در آن نوشته ها و وقایع رخ یافته در آن روزهاست. تمام آنچه می بینید هم همین است، یعنی یک ملت جوگیر شدند. اگر جوگیر شدن یک ملت باعث شود تا آنان سالها مشکل پیدا کنند، آیا نباید آن را نشان داد؟
ابراهیم نبوی

این نبوی روانی که خودش بیشتر از تعویض شورت ات عقاید و سیاست و جبهه گیری هایش را عوض می کند حق ندارد که به دیگرانی که بیش از 30 سال پیش در اثر نداشتن آگاهی کافی دچار موضع گیری های اشتباهی شده اند انتقاد کنند

تمام مشکل ما این است که افرادی که عقاید یا نظرات یا به قول دوست مان " شورت" شان را عوض می کنند، اولا این را نمی گویندد، ثانیا به دیگران حق نمی دهند که عوض شوند. ضمنا این استدلال که اگر کسی اشتباهی کرد، حق ندارد اشتباه دیگران را بازگو کند، نادرست است. بسیاری از ما ایرانیان در انقلاب ایران اشتباه کردیم و منطقی ترین رفتار پذیرش اشتباه است،نه اینکه به دنبال دلیلی برای پنهان کردن یا توجیه آن باشیم.
مجددا تاکید می کنیم که نوشته های منتشره در این صفحه نظرات ابراهیم نبوی و سعید بشیرتاش نیست، بلکه گزارش مستند واقعیت سی سال قبل است.
ابراهیم نبوی

همراه شو عزیز ساخته‌ی پرویز مشکاتیان است و برزین آذرمهر نام مستعار آن دوران وی.

از ما ملت که بعد از خواندن این جنبه از وقایع انقلاب فقط نگران هستیم که فلان شعر مال کی بود چه انتظاری می رود؟

پیروز باشید. درباره‌ی نخستین نظر، فکر کنم دوست گرامی این را در نظر نگرفته‌اند که داستان هیتلر به پایان رسید بعد آن روشن‌فکران بازنگری کردند در حالی که داستان ما هنوز به پایان نرسیده... ولی با این حال بازنگری‌های مناسبی صورت گرفته.
دو نکته:
یکی این که اکثریت کسانی که در جبهه‌ی کوچک حکومت نبودند به جبهه‌ی بزرگ مخالفان وارد شدند، از این رو این واقعه را می‌توان یک اشتباه ملی نامید و موافقم با آنان که بر این باورند نباید کاسه‌کوزه‌ی آن رویداد را بر سر فلان کس یا فلان حزب شکاند، و این که موضوع تغییر، موضوع مهمی است و اگر کسی امروزه بر خلاف سی سال پیش می‌اندیشد باید برای تغییرش احترام قائل بود نه این او را نسل امروز مطرود کند.
هم‌چنین اگر سیر وقایع را دوستان نویسنده کمی به عقب می‌بردند - که البته کار، بسیار وسیع می‌شد - ما با اشتباه‌های حکومت هم آشنا می‌شدیم و می‌فهمیدیم که باز گذاردن دست مذهبیان در مساجد و بستن دست همه‌ی گروه‌های سیاسی، چگونه مسبب آن رویداد شد و حتا خود حکومتیان هم در شکل‌گیری آن مؤثر بودند.
سپاس

(سیاوش کسرایی چند سال پس از اینکه در شعرش از آیت الله خمینی خواست تا تیغ دشنه‌اش می‌برد، بزند، به دلیل خشونت‌های دهه شصت مجبور به مهاجرت از ایران شد) این تمسخر است آقای نبوی. ولی چون شما طنزپردازید اشکالی ندارد؟‌ سیاوش کسرایی بزرگ بود و شعرهایش هم بسیار خواندنی.

دوست عزیز
این شیوه را چند جا استفاده کردیم و آن را برای تمسخر به کار نگرفتیم. شاید طنزی تلخ است از تاریخ، در حقیقت تاریخ با بیرحمانه ترین شکلی آدمهایی را می بیند که با سادگی تمام قربانی سادگی شان می شوند و آدمهایی را می بیند که در عین خوشباوری بیرحمانه ترین رفتارها را می کنند. شاید این چیزی است که ممکن است حاصل یک روایت از یک فرد در تاریخ باشد. آنچه این میان می ماند تاریخ است که هجو و طنز است نه آدمها. جز این، قطعا کسرایی شاعری بزرگ است. ما برای نشان دادن بزرگی او در کنار یک شعر متاثر از سیاست او چهار شعر بسیار مهم او که در تاریخ اثر دارد را معرفی کردیم، اما به نکته ای توجه کنید؛ حتی اگر رضا براهنی اشتباهی هم در سیاست بکند، این چیزی از نقش او به عنوان منتقد ادبی و عظمت کتاب کم نظیر " طلا درمس" او کم نمی کند و اگر فرض کنیم محمد علی فروغی عامل انگلیس و استبداد هم باشد، باز هم بهترین متن معرفی تاریخ فلسفه غرب به فارسی " سیر حکمت در اروپا" ی فروغی است و اصولا ربطی ندارد میان شاعری و هنر هنرمندان با سیاست ورزی شان، هرکدام جای خودش را دارد. درس اول تاریخ این است که سیاست شاعر می رود و محو می شود و شعر شاعر برای همیشه می ماند.
ارادتمند، ابراهیم نبوی

جالب اینجاست که شاید سیاوش کسرایی حتی به اندازه خیلی های دیگر جو گیر نبود. مثل محسن مخملباف. یا نوری زاده. یا خود شما!!!!!!!!!

از قدیم گفتن :‌یه سوزن به خودمون یه جوالدوز به بقیه!!

ما بین شور و شعور تنها یک حرف در میانه وجه افتراق است ، آقای براهنی... کاش منزلت عین شعور را می دانستید.

بهزاد عزیز
البته فراموش نکنیم که تفاوت شعر و شعور در عین نیست، در واو است
ابراهیم نبوی

جناب نبوی
اینجابحث برسراین نیست که مقام ومنزلت ادبی آقایان کسرایی-براهنی و ...... رازیرسوال ببریم-که سوال اینست:
چرااینقدرتندوبی ترمز؟؟؟
جناب براهنی چنان ازسریقین از خمینی یادمیکند گوبی که این سوپرمن مستقیما ازطرف باریتعالی مامورنجات ملت ازبندستم پهلوی است!
مگرتاریخ مشروطه نخوانده بودند این آقایان؟مگرنمیدانستندچه کرد شیخ فضل اله بامشروطه خواهان؟یاکاشانی بامصدق؟لابدمیفرماییدازآنچه باحریه دین براروپاییان درقرون وسطی رفت نیزبی اطلاع بودند؟؟!!
باوجودچنین قشرروشنفکری روحانیت شیعه چه نیازی به پشتیبانی انگلیس وبی بی سی داشت تاسوارملت شود.
باوجود اینان سهل است یقین به صحت ٩٨درصد بلی به حکومت اسلامی.
یک عذرخواهی ازملت ایران کمترین کاریست که آقایان میتوانند بکنند.

سلام
راستش من هم جزو ملت ایران هستم. دوران انقلاب 20 ساله بودم. من که بی خدا بودم. من که یک روز نماز نخوانده و روزه نگرفته بودم. من هم به خیابان رفتم و داد زدم "رهبر ما خمینیه" به خودم انتقادی ندارم چون شور داشتم و شعور نداشتم و بی شعوری ام برای این بود که شاه رساله ی خمینی را در مدارس نگذاشت تدریس کنند که من بدانم رهبر من چه کتابی نوشته است. رساله اش را ممنوع کرد و هر کس آن را داشت یا خوانده بود به زندان می افتاد. پس من از کجا باید میدانستم خمینی کیست. من فقط خمینی را از اعلامیه هایی که از پاریس می فرستاد می شناختم.
می گفت، مارکسیست ها هم آزادند. می گفت، حجاب اجباری نیست. می گفت در زندان ها را می بندیم... و ... من هم در تمام تظاهرات شرکت کردم... فرار کردم... گاز اشک آور خوردم... پنهان شدم... ولی بعد از انقلاب بعد از بستن آیندگان باز هم به خیابان آمدم و اعتراض کردم و بعدها و بعدها... ولی با هر جوان داخل ایران که ایمیلی تماس دارم، از آنها عذرخواهی میکنم نه به عنوان یک روشنفکر که در بالا آقای مجید خواستند که روشنفکران عذرخواهی کنند، به عنوان یکی از هزاران تنی که مشارکت کرد و این رژیم را بر سر کار آورد.
ولی من از مشارکتم در انقلاب پشیمان نیستم. من عمل خود را درست میدانم. من علیه یک حکومت خودکامه به خیابان آمدم. من نمی خواستم خودکامه ی دیگری را بر سر کار بیاورم. من از جوانها عذرخواهی میکنم به خاطر اینکه آنها حالا باید انرژی و توان بگذارند و با آنها مبارزه کنند. آنها باید سرکوب و فشار و فقر و تمام چیزهایی که با این رژیم بر سر مردم آمده
تحمل کنند. من در خارج کشورم.
از اینکه نوشته های مطبوعات را می نویسید خوب است ولی کاملا معلوم است که پس ذهنتان این است که خوب است روی فلانی را کم کنیم و بگوییم زیاد هم قیافه نگیر که یعنی همیشه مخالف بودی زمانی هم موافق بودی. ولی این درست نیست. یعنی این دید درست نیست. بهتر است بیشتر اعلامیه و حرفهای آنان که امروزه هم در قدرت هستند بنویسید
آنها هستند که میخواهند آن حرفها فراموش شود. آنها هستند که وقتی عکسی از خمینی چاپ می کنند قطب زاده و این و آن را که کشته اند از کنارش حذف میکنند و سخنرانی بهشت زهرای او را سانسور شده در تلویزیون پخش می کنند. بهتر است برای مردم و جوانها ماهیت آنها را روشن کنید چون روشنفکرها هیچوقت در قدرت نبوده اند و هیچوقت هم به قدرت نمی رسند. این عوامفریبان هستند که می توانند به قدرت برسند. راستی چرا ملت نباید به خاطر عدم حمایتش از جوانانی که هستی و جانشان را بر سر این انقلاب باختند عذرخواهی کنند. چرا ملت ساکت نشست؟
به قول برشت:
لیبرال ها را بردند و من هیچ نگفتم زیرا من لیبرال نبودم،

یهودی ها را بردند و من هیچ نگفتم زیرا من یهودی نبودم،

سوسیالیست ها را بردند و من هیچ نگفتم زیرا من سوسیالیست نبودم

... تا این که مرا بردند و دیگر کسی باقی نمانده بود...
ملت ساکت نشست. اصلاح طلبان امروز، تماشاچیان آن روز این بردن ها بودند و یا حتی همکاران آن. تا اینکه نوبت خودشان شد.
به جای اینکه ملت را به جان هم بیندازیم بیاییم تحلیل درست از انقلاب بدهیم و نقش هر کس را روشن کنیم. یاد بگیریم و یاد بدهیم که هر کس اشتباه می کند بهتر است اشتباهاتش را بازنگری کند. این تمرین است.
شما هم تمرین مدارا را یاد بگیرید. با عدم پخش نفرت و خراب کردن دیگران. اگر شعر ستایش از خمینی کسرایی را می نویسید به جوانان بگویید که کسرایی آرش کمانگیر را هم نوشته و بگویید کسرایی نوشته است:
تا دوست داری ام
تا دوست دارمت
تا اشک ما به گونه ی هم می چکد ز مهر
کی مرگ می تواند
نام مرا بروبد از یاد روزگار...
(از حافظه نوشتم ممکن است کمی اشتباه داشته باشد)
و بگویید اینها که محمد مختاری را کشتند نویسنده ی "تمرین مدارا" را کشتند.
به جوانها مدارا را بیاموزید نه انتقام و نفرت و کینه را.
آقای نبوی، مخملباف، گنجی، حجاریان، شمس الواعظین، باقی، کدیور و ... همه عوض شدند تغییر خوب است اگر عوض نمیشدند اشکال داشتند. از تغییر استقبال کنیم و اگر بناست مقصری را برای وضعیت فعلی تعیین کنیم بهتر است سهم هر کسی را مشخص کنیم.
موفق باشید.
تارا

دوست عزیز
ضمن تقدیر از شیوه دلنشین برخورد شما، تعهد می کنیم که همین شیوه را که گفتید و تا کنون هم مورد نظر ما بوده، ادامه بدهیم. ما در مورد آقای کسرائی برای مثال، وقتی گفتیم که فلان شعر را در مورد آیت الله خمینی سرودند، نوشتیم که شعر آرش و بسیاری ترانه های دل انگیز و زیبا را نیز سرودند، هدف ما اصلا ایجاد ناراحتی و نفرت نیست، ما اگر نوشته های افرادی را نشان می دهیم که برخوردی خشونت برانگیز داشتند، مطالبی را هم معرفی می کنیم که درست مخالف این شیوه برخوردی انسانی و در خور ستایش داشتند، ما تمام تلاش مان بر این است که فقط آینه آن روزگار باشیم تا بتوانیم قضاوتی عادلانه از آن دوران بکنیم. البته ممکن است گاهی اشتباه کنیم. دست مان را به سوی شما و همه خوانندگان دراز می کنیم تا اشتباهات ما را اصلاح کنند
ابراهیم نبوی

با سلام و ارادت بسیار
بدین وسیله متنی را که به منظور روشنگری ورفع یک سوء تفاهم برای پایگاه اطلاع رسانی
نوروز فرستاده ام ،برای شما ارسال می دارم.
با احترام بسیار
برزین آذرمهر(جعفر مرزوقی)

گردانندگان محترم پایگاه اطلاع رسانی نوروز
احتراماً خاطر نشان می سازم که در سایت خبری شما مطلب نادرستی آمده است که برای مشخص
شدن موضوع ،بخشی از آن رابه ناگزیرعیناًدر اینجا نقل می آورم:

"24 دی 86
"شاعر «همراه شو عزيز!» پس از28سال مشخص شد

نوروز: پس از اعلام شعر تاريخي و حماسه ساز «همراه شو عزيز» از سوي ائتلاف اصلاح طلبان
بعنوان شعار انتخاباتي مجلس هشتم از سوي اين ائتلاف سياسي پس از بيش از دو دهه مشخص گرديد
كه شاعر اين شعر حماسي استاد «پرويز مشكاتيان» ميباشند و ايشان رضايت خود را براي استفاده اين
ائتلاف از شعر و آهنگ اين شعر اعلام نمودند.

به گزارش نوروز و به نقل از وبلاگ «رازنو» متعلق به مهندس سيامك قاسمي ، استاد پرويز مشكاتيان
پس از 28 سال در پاسخ به سئوالي در خصوص شاعر اين تصنيف ارزشمند كه در سال 1358 توسط
استادمحمدرضا شجريان نيز اجرا شده است گفته است كه شاعر اين شعر خود وي ميباشد و در آن زمان
از نام مستعار «برزین آذرمهر» استفاده كرده است.

گفتني است تصنیف رزم مشترک یا همان «همراه شو عزیز» نیز اولین تصنیف آلبوم «چاووش هفت»
است که ساخته استاد پرویز مشکاتیان و اجرا شده ی محمدرضا شجریان و گروه عارف بوده و به مناسبت
اولین سالگرد انقلاب اسلامی در سال 1358 منتشر شد .

لازم به ذكر است در پي مذاكرات انجام شده با استاد مشكاتيان ايشان اجازه و رضايت خود را نسبت به
استفاده «ستاد ائتلاف اصلاح طلبان» از اين شعر و موسيقي «رزم مشترك» اعلام كردهاند."

،با توجه به مضمون این خبر،به ویژه آنجا که به انتساب شعر رزم مشترک ویا "همراه شو عزیز"به
استادپرویز مشکاتیان مربوط می شود،این جانب جعفر مرزوقی با تخلص شعری"برزین آذرمهر" به
عنوان سراینده ی این شعر،نادرستی این مطلب را با قاطعیت تمام اعلام می کنم واطمینان کامل دارم
که آن فرزانه بزرگ که دربی لک بودن وجدان ادبی و هنری اش ، نمی توان هیچ گونه تردیدی داشت،
هرگز نمی توانسته چنین خلاف واقِعیتی گفته باشد.
لازم به تو ضیح است که این شعرکه در سال ۱۳۵۲ سروده شده،شعری ست ازمیان سی شعری که
مجموعه کوچک شعری "بپا خیز ایران من"را تشکیل می دهد.
این نکته را برای جلب نظر کارشناسان وآشنایان به فعالیت های قلمی وادبی آن استاد گرانقدربه این
امرذکرمی کنم که فراموش نکنند که در آن سال،زنده یاد مشکاتیان بیست و دو سال بیشتر نداشت.

در هر حال این مجموعه نخسین باردر سال ۱۳۵۵ به همت"انتشارات ارانی"وابسته به حزب توده ایران،
درخارج از کشور،در قطع کوچک منتشر شد وبعد ها جزو کتاب های جلد سفید ی در آمد که در برهه ی
زمانی،مدتی پیش و پس از انقلاب، توسط ناشرانی نا مشخص تجدیدچاپ می گردید و سر انجام ، در سال
۱۳۵۸ پس از باز گشتم به ایران،در پی یک مهاجرت دهسا له، با حضورخودم ،و با انجام پاره ای اصلا
حات ،توسط نشر صلح به سر پرستی آقای ناصر موذن،و این بار در قطع معمولی منتشر گشت.

آنچه در زیر می آید بخشی از نوشته ای است که تا کنون برای شماری ازرسانه های گروهی،به قصد روشنگری
فرستاده ام و این فرصتی ست که شما نیز کم و بیش،در جریان آن قرار دهم.

کوششی در رفع یک سوء تفاهم

متاسفانه،امروزه
دربسیاری از رسانه های گروهی،چه درون کشوری, چه برون کشوری، هر گاه که به انگیزه
ای، سخن ازسرود "رزم مشترک"یا"همراه شورفیق"می رود،سخن آن را یابه شاعرپرآوازه ی
ما زنده یاد سیاوش کسرایی ویا به استاد وهنرمند برجسته ومسلم موسیقی ایران،زنده یاد پرویز
مشکاتیان نسبت می دهند ،تا جایی که گاه شاهد بروز دعوی های مخالف و نا همخوان از سوی
دوستداران و هواداران این دو بزرگمرد می شویم وهمه ی این ها درحالی است که درحقیقت امر
این شعر،سروده ی هیچ یک ازآن دونیست ،بلکه به نگارنده ی این سیاهه"جعفر مرزوقی تعلق
دارد با نام مستعار"برزین آذرمهر".

وشگفت انگیز تر آن که اخیراً حتی این شایعه قوت گرفته که "برزین آذرمهر" هیچ گاه فردی
حقیققی نبوده و تنها نام مستعاری بوده از استاد مشکاتیان که ظاهراً خود ایشان بعد از بیست و
هشت سال،یک بار طی مصاحبه ای که این جانب با همه ی تلاشی که کرده ام هنوزنتوانسته ام
رد ونشانی از آن بیابم ،این موضوع را اعلام داشته اند!

شعر"رزم مشترک"(همراه شورفیق) ازجمله شعرهای مجموعه ی"بپا خیز ایران من" سروده ی"
برزین آذرمهر"جعفرمرزوقی است که نخستین باردر سال۱۳۵۵ به همت انتشارات ارانی وابسته
به حزب توده ایران ،در خارج از کشور،وبعد ها،در سال ۱۳۵۸توسط "نشر صلح "به سر پرستی
آقای ناصر موذن در ایران منتشر گردید.این شعر همان زمان ها، البته بی آن که من درجریان آن
قراربگیرم، به ابتکارهنرمندبر جسته وچیره دست پرویز مشکاتیان و با هنرمندی استاد شجریان
به صورت سرود رزمی در آمد وامروز شاهد اجراهای دیگری نیز از آن هستیم. علاوه بر آن
شعر "محبوب من وطن" با آواز شهرام ناظری وشعر دیگری نیز ازهمین مجموعه، آن گونه که
در سایت رسمی زنده یاد مشکاتیان آمده است، برای تنظم آهنگ "پیروزی"مورد استفاده ی استا د
قرار گرفته است .

ازآنجا که شعر"رزم مشترک"واساساخود مجموعه ی"بپا خیزایران من"تا مدتها به شاعرپرآوازه ی
ما سیاوش کسرایی،نسبت داده می شد،وحتی این جا وآن جا به نام او به چاپ هم رسید، بنابه توصیه ی
برخی دوستان،بهتردیدم یادداشت کوتاهی همراه این شعر کنم و بدین ترتیب بکوشم تا شاید به این توهم
سرسخت ،ریشه دارو حتی گاه آزار دهنده که هنوز که هنوز است پایداری نشان میدهد،پایان بدهم.

به گمان من شماهم همچون من، براین باورید که به هیچ وجه گوارانیست که شاعراثری،هربارخودرا
دروضعیتی بیابد که مجبورباشد دلیل و مدرک بیاورد تا ثابت کند،شعری که خود اوسروده ،متعلق به
دیگری نیست وتازه همیشه موفق هم نباشد!
بی شک شما بهترازمن می دانید که درافتادن با توهمی که براثر نفوذ برخی ازرسانه ها گروهی،جا باز
کرد ه وگسترش یافته، کارچندان ساده ای نیست،مگر آن که با سلاح برابر به جنگ آن رفت.دلیل رویکرد
من به شما این است.

درضمن به آن هایی که نمی خواهند به این سادگی ها در نادرستی توهم خود، شک کنند،پیشنهاد می کنم،
دستکم به فهرست مجموعه ی کامل شعرهای زنده یاد سیاوش کسرایی،از انتشارات "نشر کتاب نادر" سال
۱۳۸۴، مراجعه کنند و اگر درآن، اثری از مجموعه شعر"بپا خیز ایران من"و یا شعر هایی که از این
مجموعه به آن شاعرپرآوازه نسبت داده می شود ،یافتند ،بر باور خود اصرار ورزند!
با احترام و سپاس.جعفر مرزوقی(برزین آذرمهر)

رزم مشترک

همراه شو رفیق!
تنها
ممان به درد!

کین درد مشترک
هرگز جدا جدا
درمان نمی شود!

دشوار زندگی

هرگز برای ما
بی رزم مشترک
آسان نمی شود!

تنها
ممان به درد!
همراه شو رفیق!

تیر ماه ۱۳۵۲
برزین آذرمهر