تهران در روتردام

سارا محمدی

در روز 24 ژانویه، سی و ششمین دوره جشنواره جهانی فیلم روتردام در این شهر هلند آغاز به کار خواهد کرد.

این جشنواره، طبق سنتی قدیمی، هر ساله دو پایتخت شلوغ و جالب دنیا را انتخاب می کند و درباره آن شهر و فرهنگ آن کشور، مجموعه ای جشنواره‌مانند را برگزار می کند.

امسال تهران، پایتخت ایران، یکی از آن پایتخت هاست. از روز 30 ژانویه تا 2 فوریه به مدت چهار روز تماشاگران جشنواره روتردام بیننده فیلم‌ها و برنامه‌های متنوعی درباره ایران هستند.

فیلم‌های ایرانی که قرار است طی این جشنواره به نمایش گذاشته شوند عبارتند از:

فیلم‌های بلند داستانی:

«زمستانه» از رفیع پیتز، «صحنه‌های خارجی» از علیرضا رسولی نژاد، «ما همه خوبیم» از بیزهان میرباقری، «آفساید» از جعفر پناهی

فیلم‌های بلند مستند:

«ایران: یک انقلاب سینمایی» از نادر همایون، «صوت سکوت» از امیر حمز، «تهران انار ندارد» از مسعود بخشی

مستند کوتاه:

«ماریا» از آبس برهان، «دختران آفتاب» از مهدی نادری، «روند 205» از حامد خسروی، «کنتراست» از سعید دهقانی، «437» ازمحسن خان‌جهانی، «پنجره» از بهزاد رسول‌نژاد، «باند 127 » از رضا حائری، «آقای هنر» از رضا بهرامی، «اینترنت» از رضا حائری

فیلم‌های کوتاه:

«نوشته شده» از مصطفی هروی، «تلالو» از امیر توده‌روستا، «خط آزاد» از نقی نعمتی، «هزار متر مربع زمین خودم» از آتوسا قیاس آبادی.

انیمیشن (پویانمایی):

«طالع بینی» از سارا سعیدان، «درجه سفر» از امید خوش‌نظر

برنامه‌های موسیقی :

محسن نامجو، سارا نائینی، دی جی ایشتار، گروه آبجیز

بخش جنبی:

نمایشگاه کارهای گرافیکی رضا عابدینی

از هیئت برگزارکنندگان این جشنواره، کیس برینن (Kees Brienen) برای گزینش فیلم‌های بخش تهران به ایران سفر کرده است. با او گفتگوی کوتاهی کرده‌ام که متن آن در پی می‌آید:

- سفرتان به تهران چگونه گذشت؟

بسیار جالب. من مسعود بخشی را نمی شناختم؛ او از همکاران مرکز فیلمهای کوتاه و مستند است و برای من فرد بسیار مناسبی که کمک و راهنمایی کند . شب اول، خودش نمی توانست در فرودگاه به استقبال من بیاید. تلفنی نشانی را از او گرفتم و با کمک یک نفر آن را به فارسی نوشتم و یک تاکسی گرفتم. حدود ساعت یک و نیم صبح، پیش مسعود بخشی رفتم و از آن زمان به بعد با او بودم. او مرا به مرکز فیلم‌های مستند و کوتاه برد و فیلم‌های بسیاری دیدم. فیلم‌های بدی را به من نشان دادند که البته نمی‌دانستند که من چه فیلمی را می پسندم. به‌هر‌حال این مرکز وابسته به دولت است و فیلمهای غیر وابستهء جالب را نداشتند ولی در بین همان فیلم‌ها، فیلم‌های بسیار خوبی هم بود.


- آیا این احساس را داری که فیلمهای غیر وابسته برای بازار غرب ساخته می شوند؟

اینها معمولاً فیلم‌های سینمای هنری هستند که در ایران چندان طرفداری ندارند. در ایران مردم بیشتر به دنبال کمدی و سرگرمی هستند و فیلم‌های سینمای هنری، فیلم‌های جدی و انتقادی هستند که جامعه را به طور واقعی‌تری به تصویر می کشند. مردم خودشان و جامعه را در آن فیلم‌ها می‌توانند دوباره ببینند. به همین دلیل این سبک فیلم‌ها بسیار آسیب‌پذیر هستند و در ایران فرصت نمایش نمی گیرند. از سویی دیگر، امکانی بین المللی برایشان وجود دارد چرا که فیلم‌های ممنوع در ایران، برای بازار غرب بسیار جذاب هستند. این در واقع نوعی بازاریابی است. منظورم این است که سینمای آمریکا در کشورهای اروپایی بازار خوبی دارد و اگر فیلم‌های ایرانی می‌خواهند با این بازار رقابت کنند باید فیلم‌های سینمای هنری بسازند.

- اصلاً چرا امسال ایران را انتخاب کردید ؟

ایران نه، تهران. تهران کانون توجه است و نه همه جای ایران. در واقع همه فیلم‌هایی که در ایران ساخته می شوند از تهران پخش می شوند. من خودم چند بار در تهران بوده‌ام و برایم جالب بود که تهران یک شهر زنده است با فرهنگی زنده که اتفاقات جالب بسیاری در زندگی خصوصی مردم می افتد. همان مردم در زندگی عمومی بسیار متواضع و رسمی هستند و در ظاهر برای من چندان جالب نبودند. چیزی که بسیار به چشم می آمد این بود که جوانان بسیار پر انرژی بودند و دائم در حال رفت و آمد از یک طرف شهر به طرف دیگر؛ آن‌هم در ترافیک وحشتناک تهران. من واقعاً چند کار بیشتر نمی توانستم در روز انجام بدهم.
به هرحال اینکه جوانان ایرانی برایم بسیار جالب بودند و آنجا فهمیدم که بیشتر از 70 درصد جمعیت ایران، جوانان زیر 30 سال هستند و همین که ایران جوان ترین کشور دنیاست کافی بود که از خودم بپرسم در تهران چه خبر است و جوانان در این شهر چه کار می کنند، چه می سازند، چه فرهنگی دارند و به چه نوع موسیقی گوش می‌دهند؟

- نظرتان در مورد سینمای ایران چیست؟

سینمای ایران برایم بسیار هیجان انگیز است و برای شناخت آن اشتیاق فراوانی دارم. من قبلاً چندین بار جشنواره های متفاوتی را در مورد روند سینمای دیجیتال برگزار کرده بودم و تاثیر پیشروانه این نوع سینما در روند دموکراسی در کل سینما. قبلاً گروه کوچکی می‌توانستند فیلم بسازند ولی امروزه هر کس با داشتن یک دوربین دیجیتال و یک کامپیوتر می‌تواند فیلم بسازد و این انفجاریست در صنعت سینمای ایران که تعداد بیشتری جوان مشتاق می‌توانند فیلم بسازند.

پیوند مرتبط: