ويدئو سايت يک انقلاب رسانه ای

« اگر تو يک پسربچه لبنانی باشی، می تونی با موبايل ات فيلم بگيری و به سايت Selfcast بفرستی و بعد از چند دقيقه يک ميليون نفر آن را تماشا خواهند کرد. به علاوه مردم می توانند راجع به آن نظر هم بدهند. اين يک رسانه جديد و يک ژانر جديد است.»

اينها حرفهای چندراتيلاک يکی از گردانندگان سايت ويدئويی YouTube است. سايت های ويدئويی يک پديده کاملا جديدند. مردم می خواهند تا می توانند به صحنه نزديک تر باشند. مردم می گويند من جنگ ستارگان را دوست دارم و می خواهم تيزر آن را دوباره بسازم. مردم وقت زيادی می گذارند برای اينکه رقص ها، جوک ها و فيلم هايشان را بسازند. قبلا هيچ تماشاگری برای اين نوع کارها نبود اما با وجود اين سايت ها اين امکان برای تماشای آنها فراهم شده است. مردم می توانند با مراجعه به اين سايت ها به زندگی ديگران سرک بکشند و کنجکاوی شان را ارضا کنند. آدم های کاملا غريبه ای که هرگز با آنها برخورد نخواهند داشت يا آنها را نخواهند ديد.

از هنگامی که چاد هيورلی و استيون چن، سايت YouTube را در دسامبر 2005 راه انداختند، تعداد بينندگان سايت به حد انفجار رسيد. بيش از 80 ميليون ويدئو در هر روز ديده می شود و YouTube اکنون پانزدهمين وب سايت پربيننده جهان است. اين سايت برای هر نوع سليقه و گرايشی طراحی شده و در آن می توان از سياست تا هنر و از سرگرمی تا ورزش و خبرهای داغ روز را جستجو کرد. تمام اينها يک فضای خلاقه ای می سازد که به طور همزمان عمومی و فردی است و به مردم اجازه می دهد رابطه ای تاملی با ويدئو داشته باشند.YouTube در واقع يک پديده اينترنتی سال 2006 است.
Selfcast TV، Flux و Addicting clips نيز از جمله سايت های موفق ويدئويی ديگرند.

Metroبه نقل از:
چاپ لندن