جاي بسيار خوشحالي دارد كه دختران راه رهائي خود را در مشاركت اجتماعي يافته اند و جاي بسي تاسف است كه جمهوري اسلامي كماكان تبعيض جنسيتي را در دستور كارش دارد .

آفرین.
امید که اینان بمانند , برویند و فردای بهتری را برای ایران رقم بزنند.

همین خانمای نابغه چهار سال بعد باید منتظر باشن تا اون سی درصد آقای تحصیل کرده بیان خواستگاری. چهل درصد این خانمای نابغه باید تن بدن به شوهر تحصیل نکرده.

آرش عزیز امید انسانی و خوبی داری، اگر فکرکنی که زنان و مردان دوشادوش همدیگر فردای بهتری را رقم خواهند زد. اما قرائن و شواهد چنین نشان می دهد که در ایران مردان واداه اند و همان مقدار نیرویی که هنوز برای شان مانده تقدیم زنان می کنند. نتیجه چه خواهدشد؟ زن سالاری به جای مردسالاری؟ فرهاد فریاد می نویسد:دختران راه رهائي خود را در مشاركت اجتماعي يافته اند.آیا به راستی چنین است. آیا دختران بدون حمایت مالی و اجتماعی پدرو برادر ( همان مردسالاران!!!؟؟؟) قادر به انجام چنین کاری می بودند؟ من هم از مشارکت زنان و تحصیل کردن شان بسیارخوشحال هستم، اما می ترسم این خوشحالی ام تبدیل به یاس شود، چون می بینیم که مردان واداده اند در انجام کارهای اجتماعی مشترک انسانی و امید به زن ها بسته اند. فکر می کنم هرگونه امیدی به دیگری بستن و از خودبیخودشدن هیچ مشکلی را حل نخواهدکرد. جامعه ای سالم است که مردان و زنانش دوشادوش هم حرکت کنند.متاسفانه جامعه ی امروز ایران فاقد چنین بینشی است. آیا از خود پزسیده ایم که هزینه ی تحصیلی این زنان را چه کسانی تقبل می کنند؟ آیا از خود پرسیده ایم که چه مقدار از ان تحصیل کرده های دانشگاهیِ زن فقط و فقط برای یافتن شوهر بهتری است که درس می خوانند؟ لطفا مرا بد نفهمید.تکرار می کنم، جامعه ای سالم است که مردان و زنان قوی داشته باشد. اما تفویض قدرت مرد به زن را فاجعه می دانم. فاجعه ای که طلایه اش را مدت هاست می بینم. اگر برای کسانی تنها مبارزه با سیاست های رژیم مطرح است و امروزه زنان را ضربه زن به آن سیاست ها می بیند، به یاد بیاورد روزهایی را که برای همه این مهم بود که "شاه بایدبرود". شاه رفت و جابجایی قدرت شد. آیا آن ملیون ها آدم و در راس شان روشنفکرها به مراد خود رسیدند؟
نه تنها نمی توان و نبایست حرفی در مخالفت با مشارکت اجتماعی زنان زد، بلکه باید از آن حمایت همه جانبه کرد. اما این چیستی قضیه است. در چیستی با هم اختلاف نظر نداریم. همانطور که در" شاه باید برود" نداشتیم. اما آیا آنقدر هوشیارهستیم که شیفته و دیوانه نشویم و به چگونگی آن هم بیندیشیم؟ تجربه ی تاریخی تاریخ معاصرِ صدسال اخیر نشان داده است که تا کنون چنین هشیاری ای نداشته ایم. آیا اینبار خواهیم داشت؟ تکرار می کنم، تفویض قدرت و وظیفه به دیگری فاجعه آفرین خواهد بود. فکر می کنم مردان نباید وادهند. مردان می بایست در رقابت سالم با زنام در عرصه ی اجتماعی حضورداشته باشند، وگرنه یک پای نیروهای پیشبرنده ی اجتماعی لنگ خواهدماند.
رمضانی