برادر رجبی دلایل تندروی خواهرش را گفت

برادر فاطمه‌رجبی "همسر سخن‌گوی دولت" در گفت وگویی صریح با آخرین شماره هفته‌نامه شهروند‌امروز پرده از تندروی‌های سیاسی وی در چندسال اخیر برداشت.

به گزارش زمانه، محمد‌حسن رجبی در این گفت وگو، مهمترین عامل تندوری خواهرش "فاطمه" علیه اصلاح‌طلبان و چهره‌های برجسته جمهوری اسلامی را اخراج وی از دبیرستانی در زمان مسوولیت محمد‌خاتمی در سال 1376 دانسته است.

رجبی در این‌باره به خبرنگار شهروند‌امروز گفته است:"جريان از آنجا آغاز شدكه در سال 76، ايشان را از دبيرستاني كه تدريس مي‌كرد، اخراج كردند. علت اخراج هم اين بود كه ايشان درس تاريخ سياسي ايران را كه به صورت حق‌التدريسي، تدريس مي‌كرد به تفسير سياسي و شخصي تبديل كرده بود كه شاگردان ايشان كه عمدتا خانواده شهدا بودند، به اين مساله اعتراض كردند و باعث اخراج ايشان شد. پس از اين مساله، تلقي خواهر بنده اين بود كه دولت اصلاحات تحمل انتقادات ايشان را ندارد! لذا انتقادات ايشان بيشتر به سمت و سوي اصلاح‌طلبان و شخص آقاي خاتمي پيش رفت."

وی در ادامه با اشاره به نامه علی دوانی، (پدر رجبی‌ها) در اعلام برائت از نوشته‌های توهین آمیز دخترش علیه چهره‌های برجسته جمهوری اسلامی افزوده است:" انتشار اين نامه، امري سياسي نبود، بلكه به حيثيت افرادي توهين شده بود كه از اركان نظام بودند. ايشان مي‌فرمودند كه اگر هم قرار باشد انتقاداتي به شخصيت‌هاي بالاي نظام شود، فرزندان بنده در سطحي نيستند كه اينگونه و با اين ادبيات از اين شخصيت‌ها انتقاد كنند."

رجبی در توضیح این‌که در آن زمان خواهرش چه واکنشی به نامه پدر از خود نشان داد، خاطرنشان کرده است:" البته ايشان سكوت كردند، اما پس از آن بي‌توجه به اعتراضات پدرم، به فعاليت‌هاي خود ادامه مي‌دادند. پدرم وقتي كه بي‌تفاوتي او را ديدند، ابتدا به هفته‌نامه «يالثارات» نامه نوشتند و خواستند كه مطالب دخترشان را منتشر نكنند كه متن نامه در آن نشريه چاپ شد. اما متاسفانه وي بار ديگر به اقدامات گذشته خود ادامه داد. پس از روي كار آمدن دولت جديد نيز ايشان همچنان مطالبي مي‌نوشتند و حتي با ادبياتي تندتر و شديدتر نسبت به قبل. لذا اين سئوال و شبهه در ميان افرادي كه با خانواده ما مرتبط بودند، پيش آمده بود كه آيا خانواده از اين رفتارها حمايت مي‌كند؟ در برابر اين اتفاق، بنده در مرداد 85، نامه‌اي به روزنامه‌ها نوشتم و برائت خودم را از نوشته‌هاي خواهرم اعلام كردم."

وی در پایان گفت و گوی خود با این هفته‌نامه اضافه کرد:"پس از نگارش آن نامه، ارتباطي ميان خانواده ايشان و پدرم برقرار نبود. البته گه‌گاه خواهرم خيلي كوتاه به منزل پدرم مي‌آمد و شب قبل از وفات(شب عيد غدير 85)، پدرم براي ديدار آن‌ها – كه چند ماه از ايشان بي‌خبر بود- به بهانه ديدار فرزندشان كه از سفر آمده بود، به منزل آنها رفت. متاسفانه پس از رحلت پدرم، خواهرم همچنان به نامه‌پراكني‌هاي خود ادامه داد. در كتابي كه به نام «پدرم علامه علي دواني» در چهلم ايشان انتشار داد و نيز در نامه‌هاي بعدي خود، از زبان پدرم به تمجيد و ستايش از آقاي دكتر احمدي‌نژاد و انتقاد تند و شديد از مخالفان و منتقدان سياسي ايشان پرداخت و حال آنكه در مقالات و نامه‌هاي قبلي كه در زمان حيات پدرم نوشته بود، حتي يك بار به سخنان و آثار ايشان اشاره نكرده بود، زيرا به خوبي مي‌دانست كه با واكنش شديد ايشان مواجه خواهد شد."