hamishe che ghadr zood dir mishe....roohash shad!

برای هر ستاره ای که ناگهان در آسمان غروب می کند ، دلم هزار پاره است .دل هزار پاره را ، خیال آن که آسمان همیشه و هنوز هم ، پر از ستاره است ، چاره است . فقدان این شاعر پراحساس را به جامعه ادبی و خانواده محترمشان تسلیت می گویم .

جدا ناراحت شدم. خدا رحمتش کنه

این رویداد تلخ به همه ی جامعه ایران تسلیت می گویم
رنج فقدان چنین ستارگانی را تحمل چگونه

ای کاش می شد بدانیم ناگه غروب کدامین ستاره ژرفای شب را چنین بیش کرده ست؟

قیصر امین‏پور متولد دوم اردیبهشت 1338 گتوند است نه دزفول

کاش یکی دوتا از اشعار او را هم منتشرمی کردید تا ما که درخارج کشور زندگی می کنیم با آثار او آشناشویم . به هرحال روحش شاد .

روحش شاد...

من برای اولین بار در دبستان با شعرهای او آشنا شدم و هنوز هم پس از سالها ایشان را از بهترین شاعرهای معاصر میدانم. آقای امین پور برخلاف اکثر شاعران حال ایران، نان به نرخ روز خور نبود.
درگذشت ایشان را به دوستدارانشان تسلیت می گویم.

Va Ghaaf harfe aakhare eshgh ast, aanjaa ke naame koochake man aaghaaz mishavad.Gheisar Amnpour, aayehaaye naagahaan

روانش شاد و يادش گرامي باد.

یکی از این شاعران دولتی کم شد.چه بهتر!

گفتی: غزل بگو! چه بگویم؟ مجال کو؟
شیرین من، برای غزل شور و حال کو؟

پر می زند دلم به هوای غزل، ولی
گیرم هوای پر زدنم هست، بال کو؟

گیرم به فال نیک بگیرم بهار را
چشم و دلی برای تماشا و فال کو؟

تقویم چارفصل دلم را ورق زدم
آن برگهای سبِِِِزِِِ سرآغاز سال کو؟

رفتیم و پرسش دل ما بی جواب ماند
حال سؤال و حوصله قیل و قال کو؟

------------------------------------------------------

دردهای من
جامه نیستند
تا ز تن در آورم
چامه و چکامه نیستند
تا به رشته ی سخن درآورم
نعره نیستند
تا ز نای جان بر آورم

دردهای من نگفتنی
دردهای من نهفتنی است

دردهای من
گرچه مثل دردهای مردم زمانه نیست
درد مردم زمانه است
مردمی که چین پوستینشان
مردمی که رنگ روی آستینشان
مردمی که نامهایشان
جلد کهنه ی شناسنامه هایشان
درد می کند

من ولی تمام استخوان بودنم
لحظه های ساده ی سرودنم
درد می کند

انحنای روح من
شانه های خسته ی غرور من
تکیه گاه بی پناهی دلم شکسته است
کتف گریه های بی بهانه ام
بازوان حس شاعرانه ام
زخم خورده است

دردهای پوستی کجا؟
درد دوستی کجا؟

این سماجت عجیب
پافشاری شگفت دردهاست
دردهای آشنا
دردهای بومی غریب
دردهای خانگی
دردهای کهنه ی لجوج

اولین قلم
حرف حرف درد را
در دلم نوشته است
دست سرنوشت
خون درد را
با گلم سرشته است
پس چگونه سرنوشت ناگزیر خویش را رها کنم؟
درد
رنگ و بوی غنچه ی دل است
پس چگونه من
رنگ و بوی غنچه را ز برگهای تو به توی آن جدا کنم؟

دفتر مرا
دست درد می زند ورق
شعر تازه ی مرا
درد گفته است
درد هم شنفته است
پس در این میانه من
از چه حرف می زنم؟

درد، حرف نیست
درد، نام دیگر من است
من چگونه خویش را صدا کنم؟

روحش شاد باشد

بادریغ و درد که چیزی را که شنیدم اصلاً به مشکل می شد باورش کنم.
ابته امشب برایم از رادیو زمانه زنگ زده بودند و مصاحبه ی داشاتم بایک خانم که در مورد آواز خوانی دوشیزه های جوان در کشورم افغانستان سئوالاتی داشتند برای همین که شده امروز در دفتر کارم خواستم سری بزنم به پایگاه انترنیتی رادیو زمانه و چشمم به خبری خورد که نوشته بود"قیصر امین پور درگذشت"
به راستی که ناراحتم کرد مرگ شاعری در بیمارستان و آن هم "امین پور" شاعر احساس و عاطفه. زمانی که شاعری می میرد به قول پرتو نادری شاعر هموطنم دیگر واژه های یتیم می شوند آری غزل های معاصر زبان فارسی با مرگ امین پور یتیم شدند مرگ امین پور برای همه فارسی زبانان و ما هم زبانان وی در افغاسنتان اندوه ناک بود و تلخ
بااظهار تسلیت به خانوادهء گرامی اش و جامعهء فرهنگی ایران برای این شاعر بزرگ از خداوند بهشت ابدی تمنادارم
آثار حکیمی خبر نگار افغانستانی-کابل

دلم عجیب گرفته
هوای هیچ چیزدرسرنیست
وقتی سایت بی بی سی را بازکردم وخواند که امین پورعزیز رفته جلو اشک هایم را نتوانستم بگیرم . خدارحمتش کند

چقدر حیف شد. روانش شاد.

من ورودی سال 75 رشته ادبیات فارسی دانشگاه تهران بودم و خیلی دلم می خواست زودتر با قیصر درس داشته باشم اما اسمشو نمی دیدم. اسم کوچیکش خیلی اشناتر بود و متوجه نمی شدم امین پور (که رو برد نوشته میشد)همون قیصره....رفتارش تو کلاس فوق العاده ساده. صمیمی .گرم.مهربان و فوق العاده شاعرانه بود.اگرچه شعر انقلابی داره اما یه شاعر سرسپرده ودولتی نبود و بدون شک شعر قیصر تشخص خاص خودشو داره....بیت زیر از سروده های اوست.روحش قرین رحمت.
تا خواستم که با تو خداحافظی کنم
بغضم امان نداد و خدا در گلو شکست

ای تنها طلب
بی اختیار رفتنی شدی
رفتی ولی تو را ثانیه ها شناختند
ان گوشه ها .ان دورها . ان دردها
اندیشه ات دیرین زمان در جان ماست
فردای تو فردای ماست
در ریشه ها ریشه شدی
ارام در خود بودی و ارام در خود رفته ای
بی وسوسه .بی واهمه
چون ناله ای در هم همه

به یاد قیصر امین پور