کیا رستمی فیمساز استثنائی ایران است. این فیلم را من ندی ده ام ااما با اشنائی و شناختی که از کیارستمی دارم این کارش نیز شاهکاری دیگر خواهد بود اگر چه در ایران اجازه ی نمایش نداشته باشد.

ایده عالی و بی نظیر بود ولی اصلا خوب اجرا نشد. انتخاب بازیگر حرفه ای برای این کار اشتباه بود. واکنش ها طبیعی نبود. تماشاچیا! راحت نبودن. شاید اگر از مردم عادی استفاده می شد به مراتب بهتر بود و واکنش ها ناب.

تصاویری از عباس کیارستمی؟!
اینها تصاویری بود از آبغوره گیری تعدادی چهره ی آشنای سینمای ایران، به علاوه ی ژولیت بینوش...
موزیک اش خاطره انگیز بود که آن هم ربطی به کیارستمی نداشت
...

آقای کیارستمی محترم!
«کباب قناری» خوردن کار ما نیست! لطف کنید و دروبین «جهانی!!!» خود را در روزهای شنبه درپارک های شهر و به میان «مادران سوگوار» برده و «اشک» را درچشم آنان به پرده بیاورید! والا که ما از این «خانمهای هنرمند» سالهاست که بر پرده سینماها نظاره گر «هنر اشک ریختنشان» هستیم!
خواهشن خوردن «کباب قناری» را به ما تعارف نکنید! نوش جان خودتان!

این ویدیو تدوین صدای یک سریال روی یک فیلم از کیارستمیه. در واقع در این ویدیو تصویر و صدا هیچ ربطی به هم ندارن. من واقعا درک نمیکنم این کار چه معتیی داره و نکته برجستش چیه؟ اگه کسی میدونه لطفا بگه!

یک شعر زیبا - یک ایجاز ِشگفت انگیز که پی در پی از یک مضمون بیت های گونه گون می سُراید- چیزی که در درون دارد به سادگی پدیدار می شود و - به سادگی آشکار نمی شود- هارمونی موسیقی واحساس که تلفیق ِ
انسان و رازهاست در هنر ِبی انتها - بسا پیش داوری ها را - پیش بینی ها را - مچاله می کند و به باد و فصل و همین هواپیمایی که صداش را می شنوید در تقریباٌ اواخر همین ماجرا می سپارد و به چشم می قبولاند -که عشق با مرگ ِمعشوق نمی میرد .
آیینه ایی که عباس کیا رستمی استوار میکند بی زمان است - زیرا حرف دارد - فلسفه دارد - و بی جهان است زیرا تمام جهان را در خود دارد.
مهدی رودسری

i thought the clip was captivating and emotional and i like the connections and ties within the audience which surpass their age or place of origin or even the dept of their presence or their differences.

بیمار انگلیسی یکی از فیلم های محبوب من است و من واقعا طاقت مثله شدن این فیلم رانداشتم . هیچ علاقه ی نیز به واکنش این خانم های هنرپیشه در مقابل این فیلم نداشتم. به نظر من تجربه رویارویی با هنر کاملا شخصی است و باید به حریم ان واسطه ای اضافه نکرد. به نظر من فیلم ساختن از تماشاگران یک فیلم ، برداشتی از فیلم Cinema Paradiso است. من این فرم را در ان فیلم بسیار پسندیدم و در این یکی پشیمانم که چرا تا آخر دیدم. آنها که هر دو را دیده اند شاید بیشتر منظور من را دریابند.

نکته استفاده از هنرپیشه های حرفه ای در فیلم شیرین همین تناقض بین احساسات فردی و جلوی دوربین قرار گرفتنه اینها طبیعتا تا دوربین روشون قرار میگیره شروع به بازی میکنند و شاید در ذهن خودشون هم این سوال مطرحه که باید بازی کنن یا خودشون باشن و یا اصلا چه فرقی بین این 2 هست ، آیا اگر همونی که هستی رو نشون بدی نمیتونه بازی محسوب بشه؟