نبویِ عزیز! از این که آدم های مهمّی را پیدا می کنی و باعث می شوی صدا و تصویرشان را بشنویم و ببینیم و آنها را بشناسیم، از تو ممنونم.
امّا:
1- همان قدر که تو در طنز استادی، آن دیگری در زمینۀ دیگری استاد است. اگر با او در زمینۀ دانشِ او گفتگو می کنی، یا باید چنان بخوانی و بدانی که در گفتگو همطرازِ او باشی، یا نتیجه همین می شود که تو یک سوال کلّی و عامیانه می پرسی و او زیرکانه هرجور که دلش می خواهد هرچه را که دوست داشته باشد می گوید و تا تو بفهمی مترجم ات تا کجا را ترجمه کرده، او اسراییل را "کشوری" پنج هزار ساله معرّفی کرده است؛ این گفتگو نیست.
2- برای گفتگو کردن باید هدف از گفتگو و مسیرِ گفتگو را از پیش بدانی، و گرنه همین می شود که این سیاست مدارِ اسراییلی دقایقی چند دربابِ فلسفۀ آزادی حرف هایی می زند که کوچکترین ربطی به موضوعِ گفتگوی تو ندارد.
3- اعتماد به نفس ات ستودنی است آنجا که از زبانِ ملّتِ ایران، از فلسطینی ها متنفّر می شوی و از اسراییلی ها نه. بد نیست بدانی که اگرچه پیاز داغِ اخبارِ رسانه های رسمیِ ایران در موضوعِ فلسطین زیاد است امّا تلویزیون های اروپایی هم کم نیست شب هایی که بسیار به جنایت های اسراییل می پردازند. اگر هر گفتگو کنندۀ دیگری به چنین شخصیّتِ رده اوّلی در حکومتِ اسراییل می رسید، بی گمان اینچنین خاضعانه نمی نشست تا او خودش را مردِ صلح معرّفی کند؛ بسیار پرسش ها هست که باید از او می پرسیدی. ایران و اسراییل کاری و ربطی به هم ندارند، امّا ریشۀ همۀ دعوای امروزِ این دو، وجودِ اسراییل و کارهایی است که می کند که همۀ جهان هم به آن انتقاد دارند.
4- به گمانم گمان می کنی فیلسوف و جامعه شناس بودن بهتر است از طنز پردازی. گو این که چنین باشد که نیست، آن باش که در آن بهترینی؛ و در طنزِ امروزِ دنیای فارسی زبانان، تو یگانه ای.

با بند چهار موافقم. و عمیقا حضرت خلیل را می ستایم و گمان می کنم که داور نبوی باید عمیق تر به این کامنت بیاندیشد.