متاسفانه باوجود تلاش سازنده و همت سایت زمانه در ارائه این ویدیو کلیپ باید بگم که کار بسیار ضعیفی بود.موسیقی داره کاره خودشو می کنه و ویدیو یا تصویر به ضرب و زور به اون ربط داده شده.مشتی تصویر بی ربط که سعی شده به آواز ربط داده بشه و چند تصویر آرشیوی و چند تصویر بازی شده که هیچ ربطی به هم ندارن.دخترکی همیشه غمگین که پس از رقصی میانه میدانم آرزوست(آشکارا اجرا شده برای دوربین)لبخند به لبش می شکفه باز منو ببخشید بی ربط.اسم کار:ای داد.طبعا برگرفته از متن آهنگ.خوب که چی؟ فقر؟ خشکسالی؟ جنگ؟هیهات منه الذله؟!!!چی آخرش؟ما که نفهمیدیم.البته ما نفهم نیستیم.اما خیلی ساده نفهمیدیم.مگر نه اینه که درنهایت باید مخاطب بفهمه.پس کو؟؟ما که جز فرمی بی معنا چیزی نفهمیدیم.سال ها پیش فیلم سازان تجربی نیویورک سعی کردند با چسپاندن تصاویر بی ربط با موسیقی کاری کنند که همه رو میخکوب کنه -امثال استن براکیج و غیره-اما امروزه کاراشون فقط در موزه ها قابل دیدن هست و سینما راه خودش رو در نهایت رفت و شکر خدا به این جا ختم نشد.حالا بعد از تقریبا 60 و 70 سال باز باید همین فرم رو ببینیم.واقعا که!!برای اینکه از توهم درتون بیارم به شرفم سوگند من اصلا سازنده این کارو نمی شناسم و غرض یا دشمنی با ایشون ندارم.به عکس براشون آرزوی کارهای بهترو دارم.

تو اين كليپ حركت هست. تصاوير اغلب حرفه اي ساخته و فيلمبرداري شده اند و تدوين هم در بيشتر موارد با حس و ريتم موسيقي همراهي مي كنه. موسيقي يك هنر انتزاعيه يعني مابه ازاي تصويري و عيني مشخصي نمي شه براش در نظر گرفت. براي همين در همه ي كليپ ها ي تصويري بايد تصوير رو به موسيقي چسباند. در كليپ هاي غربي كه شما بهش عادت كردين حركات رقاصها عامل پيوند دهنده است. اما با موسيقي سنتي ايراني نمي شه مدام رقص رو همراه كرد.

راستش من در درجه اول انتظار داشتم که حد اقل با یه موزیک اریجینال برخورد کنم.
این کار مشترک رو پیتر گبریل و نصرت فاتح علیخان برای فیلم "آخرین وسوسه مسیح" به کارگردانی مارتین اسکورسیسی ساختن. که ظاهرا با صدای دف آقای بختیاری اجرا شده.
به عنوان یه کار تجربی مسلما ارزش دیدن رو داره.

آقای فرزاد اولا ما ما نکن از قول خودت حرف بزن. دوما نشون دادن حقیقت ایران به این شکل چه ایرادی داره، سوما شما اگر کاری بهتر از این کرده این خوب بیارین همین جا بزارین که مخاطب ببینه و نظر بده.