انشا خوبی است برای کسب چند اورو!!!

ووو چه بحث مهم و خوبي را مطرح کردي. من مطالب فراواني در اين زمينه نوشته ام که هيچکدام را درج نکرده ام و ميخوام زماني به شکل يک کتاب کامل در باب مواد مخدر و يا در ميان ايرانيان در باب ترياک و هروئين و علل علاقه به آن در سطوح مختلف بنويسم. فقط براي اشاره به مطلب بالا اين نکته روانکاوانه را مي خوام بگم که ماده مخدر در واقع بطور عمده دو حالت خلسه کننده مانند اوپيات و ترياک و هروئين و يا حالت هيجان بخشنده مانند کوکائين، اکسزي و غيره دارد. مواد توهم زا مانند ال. اس. دي و قارچ مسکالين را ميتوان بخش سوم ناميد. هر کدام از اين سه حالت در واقع به معناي ورود به عرصه جديدي از ناآگاهي و ديدار با دنيا و بحران دروني خويش است. براي مثال اگر به حالت وافور و رواج ترياک در ميان ايرانيان و شاهان و هنرمندان ايراني توجه کنيد، در واقع وافور همان پستان مادريست و فرد در حال نوشيدن شير مادر زندگي و ديگربار کودک شدن و رهايي از سنگيني زندگي و دست يابي به بي گناهي اوليه است. اما اين به آن معنا نيست که اين کار تنها نماد يک رجعت به کودکي است. اين بخش بحران زاي بيماري اعتياد است، اما اعتياد حکايت از يک قدرت و نياز دروني مي کند مثل هر بيماري رواني ديگر و تا اين نياز و قدرت دروني در شخص بيمار پذيرفته نشود و به قدرت و تمناي مدرن او تبديل نگردد، او محکوم به بيماري و بحران است. زيرا بيماري رواني در واقع يک بحران بلوغ است و نه ناشي از بي ارادگي. مشکل جامعه ما اين است که به بيماري رواني به سان حالتي سرزنش آميز نگاه مي کند و بيمار را با سرکوب اخلاقي داغان مي کند و او را به سوي اعتياد بيشتر سوق مي دهد.. در معناي مدرن و علمي، بيمار معتاد به ترياک و ماده مخدر، خواه هنرمند يا بيمار عادي، انساني است که از يکطرف در حال شورش دروني بر عليه يکسري موضوعات سنگين جامعه و فرهنگ و روابط خويش است که مانع سعادت او و دستيابيش به فرديتش ميشوند. از طرف ديگر اعتياد ميل دستيابي به درجه نويني از سبکبالي و خلاقيت فردي و لذت فردي از عشق، اروتيسم و از قدرت است. در نگاه من فرد معتاد و بويژه معتاد ايراني يک خداي سبکبال شرمگين، يک رند قلندر و ديونيزوس شرمگين و يا ناتوان از دستيابي به حالت سالم ديونيزوسي و رندانه و سبکباليست . از اين رو راه رهايي معتاد نيز نه نفي بحرانش، بلکه قبول بحرانش و قبول ميلش به دست يابي به يک سلامت نوست، تا اينگونه سرانجام به يک جسم خندان و شاد و سبکبال و فاني تبديل شود، در معناي نيچه اي به ساتور خندان و يا به رند حافظانه و خندان ايراني تبديل شود و اين گونه ديو اعتياد را در خويش به الهه سبکبالي خندان و قدرت خويش تبديل کند. مشکل معتادان اين است که اين موضوع را حتي مي دانند، اما ناتوان از دست يابي نهايي به آن هستند .از اينرو نه ميتوانند کامل به گذشته بازگردند، چون سبکبالي را به کمک ماده مخدر چشيده اند و نه مي توانند هنوز به چنان قدرت خلاق و سبکبال دروني و دگرديسي به حالت «جسم خندان و بازيگوش» دست يابند که اکنون بجاي پک ترياک و يا سوزن هروئين، کريک و استشناق کوکايين ، با نگاهشان، با نفسشان ، با سخن و انديشه شان قادر به سبکبال کردن هستي و ترکاندن هر انديشه و آرمان جان سنگينانه باشند. زيرا راز مواد مخدر در اين است که همه هستي در واقع يک روايت است و مي توان او را به اشکال مختلف سبکبال کرد و يا حتي به گونه ديگري مانند حالت ال/اس/دي و مسکالين ديد و تجربه کرد. پس چه جاي تامل، بجاي معتاد شدن و بيمار شدن، تن به روايت زندگي داد و هر انديشه سنگين را با اين شناخت ترکاند و به آن خنديد و روايات سبکبال، فاني و خندان خويش را از عشق و قدرت و زندگي آفريد. طبيعي است که هيج کس به اين راز دست نمي يابد که بخواهد بطور مصنوعي و براي بازي و مد به مواد مخدر دست زند. بلکه هر کس به اين بلوغ از طريق بحراني دست مي يابد. يکي از طريق اعتياد، ديگري از طريق بحران افسردگي يا عشق و ديگري...بقول نيچه بيماري و بحران آدمش را انتخاب مي کند. موضوع قبول بحران خويش و گذار از آن و دستيابي به سلامت نوي خويش است. هرکس به طريق خويش.

داريوش برادري

درست مانند خاله زنکها که به دور هم جمع می شوند وشروع به غیبت کردن از کسی که در مجلس نیست می کنند نگارنده این متن عمل کرده است. دراین کشور به اندازه کافی به هنرمند جماعت بدبینانه نگاه می شود شما دیگر نمک بر روی این زخم نپاش کاش ذره ی سواد داشتی واز خصوصیتهای های ادبی وهنری این بزرگان حرف می زدی

برای کامنت بالا:
هنرمندها را شماها بد نام کردید.
تو که سواد داری از خصوصیتهای ادبی هنریشون بنویس. فقط بلدید بشینید رو منبر بگید چی خوبه چی بد.
همون چهار خطی که تو نوشتی شبیه حرفهای خاله زنک هاست. " وای وای هنرمندها را بدنام کردند. نمک رو زخمم نپاش خواهر....."

ممنون از بحثی که مطرح کردید. شاید شخص دیگری جراتش را نداشت. می دانید چرا؟ چون در جامعه ای که منادی ارزش های اخلاقی حکومت است، اگر رفتاری واقعا هم منفی باشد (ضد ارزش به معنی واقعی کلام) در جامعه تبدیل به ارزش و مد می شود. کیست که مضرات اعتیاد را نداند ؟ ولی مگر می شود در جمعی از دوستان این را گفت؟ از هر طرف طعنه زده می شود که تو هم منکراتی شدی....!
ذهن انسان آن قدر بزرگ و پیچیده است که بدون افیون هم می تواند به اوج برسد. شاید مواد افیونی تنها میانبری موقتی برای رسیدن به اوج باشد، ولی کور راهی دایمی به حضیض.

در مورد هنرمندان ايراني بحث اعتياد يك تابو است كه هيچكس نمي خواهد در باره اش صحبت كند و اگر بر حسب تصادف بعضي در باره بعضي ديگر مطلبي نوشته اند با چنان عكس العملي از جانب علاقمندان آن نويسنده روبرو شده اند كه طزف عطاي نوشته اش را به لقايش بخشيد و دليلش هم هماني است كه آقاي علي در بالا گفته است و خسرانش گربانگير ما خواننده جماعت ميشود كه پس از اين همه سال كه از عمر ادبيات معاصر ايران ميگذرد ما از هيچكدام از شاعران و داستان نويسندگان مطزحمان يك بيوگرافي معتبر و منقح در دست نداريم. چرا كه هر كدام از ايشان نه فقط در رابطه با مخدرات راز مگوئي داشتند كه نبايد كس ميدانست.

چه دوست داشته باشين يا نه در بعضی از شرايط جرقه ای ممکن است به ذهن برسد که در شرايط عادی ظهور نمی کند. تجربه اين را فقط کسانی می توانند احساس کنند که سابقه در مورد اين وضيعت دارند. قضاوت را به شما واگزار ميکنم.

جناب آقای برادری،

به نظر من شما نمی تونید بدون در نظر گرفتن ساختارهای اجتماعی، همهُ رفتارهای انسان را از دیدگاه تنگ روانشناسی فردگرایانه تجزیه و تحلیل کنید. مثلاُ شباهت بافور به پستان مادر( بحثی که فروید برای توضیح ناهنجاریهای روانی دوران بلوغ مطرح می کنه ) قیاس عجیبی است! شما از روانشناسی اجتماعی که تحصیل کرده اید،اجتماعی اش را در کارهایتان فاکتور گرفته اید. البته طرح ناقص این بحثها هم جای شکر دارد.

مقاله‌ی جالبی بود دوست عزیز. خسته نباشید.

ممنون از بحث جالبتان، جسارت به خرج دادید!
در سایت کیمیا به آن لینک داده می دهم

کار خوبی انجام دادید. مسئله‌ای که به ذهنم می‌رسه اینه که در بین نویسنده های ایرانی این خیلی شایع تر از اون دو نفری‌ست که اسم بردید. عالی می‌شه اگر این مقاله‌تون ادامه داشته باشه.

آقاي بهروز گرامي رشته من روانشناسي اجتماعي نيست. همانطور که بالاي نوشته هاي من است، من فوق ليسانس روانشناسي با مرکزيت تخصصم بر روي روانشناسي باليني و بويژه موضوعات روانکاوي از دانشگاه فرانکفورت هست. در کنار آن سه سال دوره تخصصي روان درماني گذرانده ام و روان درمانم، با پانزده سال سابقه کار روانشناسي و اکنون تقريبا نه سال سابقه کار روان درماني و سوپرويزيون، کومونيکاسيون کوچينگ. براي اينکه موضوع بحث مهم اعتياد را بهتر باز کنم و کمي عمق و چندلايگي به اين بحث مهم ببخشم و همزمان براي شما دوستان عزيز امکان نقد نگاه روانکاوي را ايجاد کنم، بحث هفته آينده ام را به جاي بحث «هراس ايراني از جسم» را به بحث « اعتياد و معتاد ايراني» تبديل مي کنم تا در اين بحث فاکتورهاي مختلف فردي، خانوادگي، اجتماعي اعتياد و خصلتهاي ويژه اعتياد ميان ايرانيان را مطرح کنم و هم خواننده را کمي با مفهوم بيماري رواني بيشتر آشنا سازم. آنجا مي توانيم با يکديگر بحثي در اين زمينه کنيم. زيراي براي مثال يکي از علل مهم رشد اعتياد در ميان ايرانيان و از جمله هنرمندان ايراني، بحران هويت و گرفتاري در بحران مدرنيت/سنت است. اما در ان حالت نيز همين حالت مربوط به جستجوي يگانگي و بي گناهي اوليه در آغوش مادر و عشق خيالي و رهايي از بحران و سنگيني بحران نيز نقش بازي مي کند. رابطه فرد با ماده مخدر يک رابطه عاشقانه است و بدون درک اين علتها نمي توان به گذار مثبت از بحران اعتياد دست يافت و بدون شرمساري به بلوغي نو و سلامتي نو دست يافت. چيزي که هر معتاد و يا بيمار رواني در نهايت در پي آن است.
داريوش برادري

با نظر قبلی کاملا موافقم؛ اعتیاد به مواد مخدر در بین اهل فکر رو به گسترش است