در «جُنگ صدا» با آن روزگار خوش سپری شده

پنجمین برنامۀ «جُنگ صدا» را با ترانه‌ای شروع می‌کنیم که گرچه کمی ریتمیک و به‌ظاهر شاد، ولی در واقع کمی تلخ و شاید کمی اندوهناک، با مایه‌ای از حسرت و فراق‌زدگی یا همان نوستالژی است. درد و دریغی از از روزگاری سپری شده. ایامی که با همۀ مشقات و مرارت‌های خاص دوران خود، باز انگار شرین و دلپذیرتر بوده.

البته روزگاری که شاعر این ترانه به آن اشاره داشته، شاید روزگارانی‌ست که ما و شما هیچکدام، ولی کمتر کسی است که به تجربه از سر گذرانده است. دوران ماشین دودی و گاری آب شاهی و روزهایی که نان چارکی سه شاهی بود. ولی بدون شک ما و شما، روزگاری نه چندان دور ـ همین چند دهۀ قبل ـ را به‌یاد داریم. روزگاری که وقتی به مرور آن می‌نشینم، به‌نظر می‌رسد سالهای سال پیش بوده
در مرور این گذشت ایام، نماد و نشانه‌هایی خاص وجود دارند که نام و حضورشان، دورۀ مشخصی را در خاطر ما به‌یاد می‌آورند.

در این برنامه مطلبی را خواهیم شنید که دست شنونده را می‌گیرد و از کوچه‌های قدیمی خاطرات دور عبور می‌دهد و به میدان‌های پر ازدحام و شلوغ امروز می‌رساند.
. .

. . . برف که به لحاظ سفیدی رنگش و شاید سبکی وزنش، نماد و نشانۀ پاکی است، گاهی چنان باعث عذاب و زحمت است که مورد لعن و نفرت هم قرار می‌گیرد.
نمونۀ آن قصۀ کوتاهی از «جمال میرصادقی» به‌نام «این برف، این برف لعنتی» که در برنامۀ «جُنگ صدا» خواهید شنید.

. .

. . . و در پایان برنامه ترانه‌ای قدیمی و کمتر شینده شده را خواهید شنید که حرف آن، حرف دیروز و امروز و همیشۀ آدمهاست در رزوهای سرد و روزگار سخت و تنگ و بی‌کسی. ترانۀ «زمستان» را با آهنگی از ساخته‌های «امین‌الله رشیدی» و با صدای «پروین»‌، خوانندۀ خوب و قدیمی، و همچنین صدای سرایندۀ این شعر، «مهدی اخوان ثالث» را در شروع و مقدمۀ این ترانه.

برنامۀ پنجم «جُنگ صدا» را از [اینجا] بشنوید!
برنامۀ چهارم را هم در [اینجا] می‌توان شنید.