ثبت در دفتر جهانی

رضا جمالی

روز شنبه ۳ مرداد (۲۵ ژوییه) در سراسر جهان، ایرانیان و دیگر فعالان حقوق بشر در تجمع‌هایی خواستار پایان یافتن برخوردهای حکومت ایران با معترضان به نتایج انتخابات ریاست جمهوری و آزادی زندانیان سیاسی در ایران شدند.

تجمع بیست و پنجم جولای در هلند هم که از طرف «کمپین بین‏المللی حقوق بشر در ایران» سازماندهی و هدایت ‏شد، همانند دیگر گردهمایی‌ها در سراسر جهان با استقبال از سوی ایرانیان ساکن در این کشور، به همراه ده‌ها غیر ایرانی دیگر در شهر آمستردام برگزار ‏شد.

ایرانی‏ها، هلندی‏ها و شهروندان ملیت‏های دیگر، حدود یک ساعت پیش از شروع مراسم جهانی همبستگی با مردم ایران در محل حاضر بودند و پرچم‏ها و پلاکاردهایی با مضمون‌هایی مانند «رأی من کجاست؟» در دست داشتند.

تصاویر گرافیکی «ندا» نیز در دست مردم و روی آن به زبان انگلیسی نوشته شده بود: «من ندا هستم؛ یک شهروند جهان.»

دو گروه موسیقی هلندی و ایرانی هم در ادامه برنامه‏هایی را اجرا کردند. در این مراسم حدود دو هزار نفر شرکت کرده‏ بودند.

حضور شیرین عبادی، برنده‏ی جایزه‏ی صلح نوبل در سال ۲۰۰۳ و هم‌چنین تنی چند از نمایندگان احزاب سیاسی هلند در این مراسم، باعث حضور رسانه‌های مختلف خارجی جهت پوشش این تجمع اعتراضی شده بود.

از شخصیت‏های معروف ایرانی در هلند که در این مراسم حضور داشتند، می‌توان به قادر عبدالله، نویسنده و روزنامه‌نگار و هم‌چنین هاله‏ قریشی، استاد دانشگاه و فعال اجتماعی نیز اشاره کرد.

شیرین عبادی، وکیل دادگستری و فعال حقوق بشر

شیرین عبادی، طی سخنانی در این تجمع، از دبیر کل سازمان ملل خواست که نماینده‏‏ای ویژه برای تحقیق و تفحص در مورد بازداشت‏ها و سرکوب‏های اخیر در ایران به این کشور بفرستد. او در پاسخ به شعارهای تندی که از سوی معترضان علیه حکومت اسلامی ایران سر داده می‌شد، گفت: «به جای این که صحبت از مرگ کنیم که ۳۰ سال است آن را می‌شنویم، بهتر است که صحبت از آزادی ‏کنیم.»

خانم عبادی در گفت و گو با رادیو زمانه، هدف از شرکت خود در این مراسم اعتراضی گفت: «هدف من، هم‏دردی با مردمی است که در اعتراضی مسالمت‏آمیز به خیابان‌ها آمدند؛ متمدنانه و مهربانانه رفتار کردند؛ اما پاسخشان زندان بود و گلوله و چماق! ما با مردم هم‏درد هستیم و آنان را تحسین می‏کنیم که خواسته‏ی خود را بسیار مسالمت‏آمیز بیان کردند.»

خانم عبادی درباره کمپینی که با دیگر برندگان جایزه صلح نوبل جهت حمایت از جنبش مردم ایران پی‌ریزی کرده است، می‌گوید: «بعد از این که برنده‏ی این جایزه شدم، با سایر زنانی که این جایزه را برده بودند، تماس گرفتم و آنان را تشویق کردم که «مؤسسه‏ی زنان نوبل» را پی‏ریزی کنیم و بر همین اساس، این مؤسسه پی‏ریزی شد.

هیأت مدیره‏ی آن، زنانی هستند که برنده‏ی صلح نوبل شده‏اند. هفت نفر از این زنان زنده‏اند. یک نفر (خانم آنگ سان سوچی) متأسفانه در حبس خانگی است که صندلی‏اش را خالی گذاشته‏ایم تا زمانی که ان‌شاالله آزاد شود.

مؤسسه‏ی زنان نوبل، یکی از بنیادهایی است که این گردهمایی را ترتیب داده است. در این مؤسسه که مؤسسه‏ای بین‏المللی است و دفتر مرکزی‏اش در اوتاوا است، زنان برنده‏ی صلح نوبل در هر جایی که هستند، از تمامی امکانات خود برای صلح، دموکراسی و عدالت اجتماعی در جهان استفاده می‏کنند.

چون الان مسأله‏ی ایران، به مسأله‏ای بین‏المللی تبدیل شده و جنبش مدنی و مسالمت‏آمیز مردم مورد حمایت جامعه‏ی بین‌المللی است، بنابراین مؤسسه‏ی زنان نوبل در این زمینه بسیار فعال شده و کلیه‏ی همکاران من در این مؤسسه، تمامی امکاناتشان را به کار گرفته‏اند تا صدای مردم مظلوم ایران را به گوش جهانیان برسانند.»

تجمع در آمستردام در حمایت از معترضان به انتخابات

از خانم عبادی درباره مذاکرات و گفت و گوهایش با سازمان‏های بین‏المللی و سیاست‏مداران اروپایی می‌پرسم. او توضیح می‌دهد که در ارتباط با شرایط ایران، همواره با هم‌تایان بین‏المللی خودش مثل سازمان عفو بین‏الملل، فدراسیون جوامع بین‏المللی حقوق بشر و سازمان دیده‌بان حقوق بشر در ارتباط بوده‏ و همکاری کرده‏ است و در حال حاضر هم این همکاری‌ها هم ادامه دارد.

هم‌چنین از شیرین عبادی می‌پرسم که با توجه به فعالیت‏هایش در خارج از ایران، آیا تصمیم دارد که به ایران بازگردد و در صورت بازگشت آیا خطری او را تهدید می‌کند؟ در پاسخ می‌گوید:

«این خطر سال‏هاست که در ایران برای من ایجاد شده است؛ به وسیله‏ی نامه‏های بدون امضا که تهدید به مرگ می‏شوم و یک بار هم به زندان رفته‌ام. اما مهم نیست چون در ایران سانسور شدیدی وجود دارد، علت بودن من در اروپا این است که کمک کنم صدای مظلوم ایرانیان به گوش جهانیان برسد.»

در ادامه خانم عبادی می‌گوید: «زمانی که وظیفه‏ی خود را انجام دادم، فوراً به ایران برمی‏گردم که تاریخ آن هم خوشبختانه خیلی دور نیست. همسر، بستگان، خانه‏، دفتر کارم و همه چیز من در ایران است و در ایران زندگی می‏کنم و به ایران هم برمی‏گردم.

کلیه‏ی کارهایی که ما انجام داده‏ایم، چه در ایران و چه در خارج از ایران، طبق قانون بوده است و هیچ قانونی نمی‏تواند انگشت اتهامش را به سوی من دراز کند.»

هاله قریشی، استاد دانشگاه

یکی دیگر از شرکت‌کنندگان در تجمع همبستگی با مردم ایران، خانم هاله‏ قریشی، استاد دانشگاه و از فعالان مدنی در هلند است. خانم قریشی به رادیو زمانه گفت:

«این گردهمایی‌ها که به طور هم‏زمان در ۱۱۰ شهر جهان برگزار شده، پاسخی است به افرادی که در ایران، زیر فشار و خشونت سعی می‏کنند صدای خود را به جهان برسانند و این‌که ما می‌خواهیم بگوییم: صدای شما به ما رسیده است و نه تنها به ایرانیان خارج از کشور، بلکه به همه‏ی جهانیان رسیده است.

به نظر من، این مهم‏ترین حمایتی است که ما می‏توانیم برای ایرانیان در داخل ایران که تحت فشار هستند، داشته باشیم.»

از هاله قریشی در ارتباط با همکاری و گفت و گوهایش با دیگر سیاست‏مداران هلندی، در مورد شرایط حال حاضر ایران پرسیدم. او می‌گوید: «با تمام کسانی که ارتباط دارم، می‏خواهند به شکلی، نقشی در این حرکت داشته باشند. مقاله‌هایی هم که در روزنامه‏های هلندی نوشته می‏شود، خیلی تأثیر دارند و واکنش زیادی را نسبت به این مقالات شنید‏ه‏ام.»

قادر عبدالله، نویسنده ایرانی - هلندی

قادر عبدالله، نویسنده‏ و روزنامه‌نگار ایرانی در هلند که به همراه چند نویسنده و فعال مدنی دیگر، کمپینی را با هدف حمایت از جنبش مردم ایران، تشکیل داده‌اند، درباره گردهمایی جهانی بیست و پنجم ژوییه می‌گوید:

«زنان ما، دختران ما در ایران، کاری کردند کارستان؛ و الان وظیفه‏ی ماست که صدایشان و خواسته‏های آنان را به جهانیان برسانیم.

از این فرصت و تجربه باید استفاده کرد که بتوانیم ایرانی‏ها، هلندی‏ها و دیگر‏ان را کنار هم جمع کنیم و با هم‏دیگر، یک‌صدا پیام‌آور خواسته‌های مردم ایران باشیم.»

از قادر عبدالله می‌پرسم که حضور او به عنوان یک نویسنده‏ی مطرح ایرانی در هلند و در این تجمع‏ها چه قدر می‏تواند در افکار عمومی مردم هلند تأثیر داشته باشد؟ او پاسخ می‌دهد:

«همیشه در مورد وقایعی که در ایران اتفاق می‏افتد، می‏نویسم و فکر می‏کنم مردم هلند هم انتظار دارند که قادر عبدالله نظرش را در این مورد بدهد. ولی تنها نوشتن کافی نیست؛ من از قدرت قلم و آزادی‏ای که جامعه به من داده است، استفاده می‏کنم و از مردم هلند می‏خواهم که به ما نگاه کنند و صدای مردم ایران را بشنوند.

بنابراین قلمی که سرنوشت به من داده است، قدرت دارد و با این قلم می‏توانم فراخوانی به دیگران برای حرکت و اعتراض بدهم.»

قادر عبدالله در ادامه می‌گوید: «نیروهای مدنی زیادی هستند که همگام با این حرکت مردم ایران هستند. برای مثال هفته‏ی گذشته گروه موسیقی «U2» در آمستردام کنسرتی داشت و در حضور ۸۰ هزار نفر، با رنگ‏ها و پرچم‏های سبز، حمایتشان را از جنبش سبز مردم ایران ابراز کردند و این در واقع هنرمندان غیر ایرانی به همراه هلندی‌ها بودند که چنین برنامه‏ای را سازماندهی کرده بودند»