«با آیه‌الکرسی و دعا نمی‌شود مدال گرفت»

رضا جمالی

پس از نتایج ضعیف کاروان ورزشی ایران در مسابقات المپیک پکن، تنی چند از نمایندگان مجلس شورای اسلامی خواستار حضور مسئولان ورزش کشور در مجلس برای پاسخگویی دلایل ناکامی کاروان ورزشی ایران شده بودند.

دیروز در مجلس، مسئولان سازمان تربیت بدنی و کمیته ملی المپیک حضور پیدا کردند و به پرسش‌های نمایندگان در خصوص شکست‌های ایران در المپیک پاسخ دادند.


در این باره با فریدون شیبانی، سردبیرسرویس ورزشی روزنامه‌های توس و جامعه در سال‌های پایانی دهه هفتاد گفت و گو کردم.

در مجلس با حضور روسای فدراسیون‌ها و سازمان تربیت بدنی و کمیته ملی المپیک نشستی برگزار شد، از نتایج و گفت و گوهای این نشست خبری دارید؟

البته اطلاعاتی که من دارم از طریق خبرگزاری‌های داخلی هست و این‌طور که پیش‌بینی هم می‌شد خواه ناخواه مثل بررسی مساله‌ی المپیک‌های قبلی و مساله‌ی شکست در جام جهانی و همه‌ی شکست‌هایی که ما داشتیم اول به‌صورت خیلی داغ و جلسه‌ای تشکیل می‌شود و بعد هم قضیه‌اش فراموش می‌گردد.

در حال حاضر گفنه‌اند که یک یا دو هفته‌ی دیگر نتیجه این نشست اعلام می‌شود شاید به این دلیل که علی‌آبادی برای پارالمپیک باید به پکن برود.

سازمان تربیت بدنی و کمیته ملی المپیک تقصیر این ناکامی را به گردن همدیگر انداخته‌اند. با توجه به این‌که بودجه کمیته ملی المپیک و همچنین سیاست‌های کلی کمیته ملی المپیک همواره تحت کنترل و نفوذ سازمان تربیت بدنی بوده، به‌نظر شما مقصر واقعی در این میان کیست؟

کمیته ملی المپیک در ایران مدت‌هاست که نقش سمبولیک دارد و این نقش هم باعث شده که به واقع نقشی در فدراسیون‌ها نداشته باشد.

ما نهایتا می‌توانیم بگوییم که در حال حاضر به‌طور موقت در فدراسیون فوتبال است که می‌تواند با داشتن علی کفاشیان به عنوان دبیر کمیته ملی المپیک و رئیس فدراسیون فوتبال نقش داشته باشد؛ که باز هم در آن‌ها می‌بینیم همیشه صحبت این است که تربیت بدنی نظرش چیست؟ و تربیت بدنی هم یعنی خود رئیس و چند تا از معاونین که به اصطلاح دست اول هستند و می‌توانند روی رئیس تربیت بدنی و حرف آن‌ها تاثیر داشته باشد.

ما این‌جا نمی‌توانیم بگوییم که مقصر کمیته ملی المپیک است، اینجا مقصر صد در صد سازمان تربیت بدنی. می‌شود البته صحبتش هم شده و نماینده ساری در مجلس گفته که علی‌آبادی باید کناره‌گیری کند و واقعیت را هم که بخواهید در این مورد بدون برو برگرد مقصر علی‌آبادی است.

اما مساله‌ای که در اول هم پیدا و مشخص بود این است که در درجه اول گفتند ما بی‌تقصیریم. کمیته ملی المپیک که می‌گوید من در تصمیمات فدراسیون‌ها نقشی ندارم و آقای علی‌آبادی هم گفته من اصلا نمی‌توانم دخالت کنم چون با محرومیت جهانی روبرو می‌شویم.

آقای علی‌آبادی به خاطر ناکامی ورزشکاران در المپیک از مردم و جامعه ورزش عذرخواهی کرده است. آیا یک عذرخواهی ساده می‌تواند پاسخ مناسبی به این ناکامی بزرگ ورزش ایران باشد؟

مطمئنا در عذرخواهی نیست. صحبت این را می‌کنند که علی‌آبادی و معاونین او عذرخواهی کردند ولی چرا کمیته ملی المپیک عذرخواهی نکرده است.

مشکل ورزش ما الان این نیست که آقایان عذرخواهی کنند یا نکنند. آقای علی‌آبادی می‌گوید که من عذرخواهی می‌کنم ولی در اسلام شکست وجود ندارد. این چه ارتباطی به هم دارد؟

اصلا مساله‌ی وجود نداشتن شکست در اسلام با شکستی که به‌طور مفتضحانه ما در المپیک خوردیم با هم چه ارتباطی می‌تواند داشته باشد که ایشان آن را مطرح می‌کند؟

بنابراین مساله‌ی عذرخواهی به اعتقاد من چاره‌ی کار نیست. مهم این است که ما به ورزشمان برسیم و آن را سازمان دهیم و این حرف هم تازگی ندارد و از اول تکرار شده است.

به‌طور قطعی اگر روزی بخواهیم مقصر شکست فوتبال ایران در جام جهانی گذشته را بررسی کنیم خود علی‌آبادی بود که آن هرج و مرج را در فوتبال به‌وجود آورد.

ما در هر دوره مشکلاتی داشتیم. چیزهایی را که ورزش ما را فعلا نگه داشتند تک ستاره‌هایی بودند مثل همین هادی ساعی، که یک ورزشکار قدیمی است و اتفاقا سن اوهم بالا رفته، ولی با آن غیرت و شهامت خودش مدال گرفت.

ما در کدام ورزش‌های تیمی موفقیت داشتیم؟ یک مورد مثل بسکتبال را اگر بخواهیم به‌طور نسبی موفقیت‌آمیز بدانیم به این علت است که این فدراسیون توسط خود بسکتبالی‌ها اداره می‌شود و تا حدودی چند کار درست در آن شده است که چنین جوانهایی بیرون آمده‌اند.

ما از نظر مدیریت ورزش و آدم‌هایی که در راس ورزش‌مان هستند یا بیگانه با ورزش هستند یا آدم‌هایی هستند که در آن ورزش فقط بوده‌اند ولی علم و سواد این کار را ندارند.

ورزش امروزه یک کار علمی شده است. ما نمی‌توانیم بگوییم که با آیه‌الکرسی و دعا مدال می‌گیریم. شما می‌بینید که آقای مایکل فلپس در ۸ مسابقه ۸ مدال طلا می‌گیرد. آیا او هم متکی به همین مسائل می‌شود؟ ما وقتی می‌بریم می‌گوییم خدا خواسته و وقتی می‌بازیم نمی‌گوییم که خدا خواسته، می‌گوییم که بدشانسی آوردیم و یا دارو به ضرر ما گرفته و مصدومیت داشتیم و یا آن‌جا کسی آمده غذایشان را مسموم کرده است. هر زمان

یک بهانه می‌تراشیم. هچ جا نمی‌گوییم کارمان ایراد دارد واین داستانی است که ۳۰ سال است ادامه دارد و ادامه خواهد داشت.

ورزش در دولت نهم بیش از حد سیاسی شده و جریان‌های سیاسی وابسته به دولت در راس هیات مدیره‌های باشگاه‌های صاحب‌نام حضور فعالی دارند و از طرف دیگر هم در دولت نهم مراقبت زیادی می‌شود از عدم رویارویی ورزشکاران ایرانی با ورزشکاران اسرائیلی.

پیش از آغاز مسابقات المپیک دستورالعملی را آقایان دادند و انتشار هم پیدا کرد که اصلا بیگانه ورزشکاران نباید با هیچ رادیوی بیگانه و صدای ارتباطی داشته باشند، درحالی که ما ورزشکاران دنیا را می‌بینیم چقدر راحت هستند و این‌گونه محدودیت‌هایی را ندارند.

ما ۵۵ ورزشکار به المپیک فرستادیم؛ نه تنها شادابی نداشتند، حتی افسردگی هم پیدا کرده بودند. برای این‌که به‌قول خودشان در اردو بازداشتگاه درست شده بود.

اردو را تشکیل دادند ولی اردوگاه بوده نه اردوی ورزشی. در مسابقات آینده به‌خصوص در چنین میدان‌هایی اگر سر مساله‌ی اسرائیل در مسابقه ای شرکت نکنیم، حتما به مشکل بر می‌خوریم و با ما برخورد خواهند کرد. بهره‌برداری سیاسی در این حد افراطی در ورزش الان منسوخ شده است.