قوی زیبا در آغوش دلدار

محمود خوشنام

در ایران ترانه‌های پاپ به معنای اخص اگر چه از شیوه‌های ترکیبی و اجرایی ترانه‌های سنتی فاصله می‌گیرد ولی رابطه‌های ملودیک خود را با سنت قطع نمی‌کند.

در استفاده از ملودی و ریتم‌های بیگانه نیز عمدتاً به سرزمین‌های شرقی توجه دارد.

از همین جاست که در بخش بزرگی از ترانه‌های پاپ ایران بیشتر با عناصری از موسیقی ترکی، عربی، هندی و یونانی روبه‌رو می‌شویم تا موسیقی پاپ مغرب زمینی.

در سال‌های ۴۰ همپا و همزمان با خوانندگانی که از آن ها یاد کردیم، خواننده‌ای دیگر به میدان آمد که آنچه را می‌خواند خود می‌ساخت و اگر چه ترکیبی می‌ساخت و می‌خواند ولی کارش از جنس دیگری بود و بیشتر جامعه‌ی روشنفکری را مخاطب قرار می‌داد و برای این کار بیشتر از موسیقی هند بهره می‌گرفت.

عباس مهرپویا

او عباس مهرپویا نام داشت که به یاری شیوه‌های ابتکاری و بهره‌گیری از جاذبه‌های گیتار و سی‌تار، چند ترانه‌ی ماندگار از خود به یادگار گذاشته است.

مهرپویا کار فراگیری موسیقی را در جامعه‌ی باربد آغاز کرد. بعد به سراغ آموزش عود عربی، سی‌تار هندی و گیتار غربی رفت و باز هم بعد به این فکر افتاد صدای بم کمیاب خود را نیز در اجراها به کار بگیرد.

مهرپویا آهنگی روی غزل معروف مهدی حمیدی شیرازی نهاد که زادن و مرگ فریبای قو را در دریا تصویر می‌کند. «مرگ قو» نام مهر پویا را بر سر زبان‌ها انداخت.

شاعر پس از تصویرهایی که از مرگ قو تصویر می‌کند در پایان خود را نیز چون قویی می‌بیند که باید در آغوش دلدار رها شود و جان به جان آفرین بسپارد.

گمان می‌کنیم ساخت و پرداخت مرگ قوی مهرپویا، شهرتی بیشتر برای غزل حمیدی شیرازی نیز فراهم آورده باشد. به پایانه‌ی آن نیز گوش می‌کنیم.