صدای گل مریم

محمود خوشنام

موسیقی پاپ در ایران، که پیش‌تر درباره‌اش صحبت کردیم در جریان رشد تکوینی خود به چند شاخه تقسیم شد. از جمله شاخه‌ی عامیانه، شاخه‌ی بومی و شاخه‌ای که به آن نام موسیقی سبک و فاخر داده‌اند.

جواد بدیع‌زاده در رپرتوار خود چند نمونه از این نوع موسیقی آخر را نیز دارد. ولی نماینده‌ی دقیق‌تر این شاخه کسانی هستند که چه در خواندن ترانه‌های محلی و چه در اجرای ساخته ‌شده‌های شهری شیوه‌ی روشنفکر پسندانه‌‌ای را به کار گرفتند که بیشتر به شانسون‌های فرانسوی و بلوزهای آمریکایی شباهت دارد.

در واقع این شاخه از موسیقی پاپ در حد فاصل میان بدیع‌زاده و جوانان گروه طنین که بعدها سر برآوردند، پدید آمده است. در صدر نمایندگان این تمایل تازه محمد نوری و ویگن در‌دریان جای گرفته‌اند.

محمد نوری

حق تقدم البته با محمد نوری است. او در میانه‌ی دهه‌ی‌ سی خورشیدی سر برآورد و با ترانه‌‌های شانسون‌واری که جان‌مایه‌ی خود را از موسیقی روستایی به وام می‌گرفت، جوانان را به سوی خود جلب کرد.

ترانه‌ای که به ویژه او را به شهرت رسانید «گل مریم یا جان مریم» نام داشت. متن «‌جان مریم» از خود نوری است که روی آهنگی از کامبیز مژدهی نشسته است.

محمد نوری آثاری از آهنگ‌سازان پیشرو ایران را نیز که در پیوند با شعر معاصر ایران ساخته و پرداخته شده، خوانده است.

او در سال‌های پس از انقلاب نیز با وجود همه‌ی دشواری‌ها صحنه را ترک نکرده و روزنه‌هایی برای عرضه‌ی ترانه‌های خود به دست آورده است.

دیسک‌ها و کاست‌هایی که خوانده‌های تازه‌ی او را در خود دارد نشان می‌دهد که نوری در آستانه‌ی ۸۰ سالگی همچنان صدای رسای خود را حفظ کرده است.

در این برنامه، بخشی از ترانه‌ا‌ی عاشقانه را که حاصل پیوند موسیقی محمد سریر و شعر معروف فروغ فرخزاد است با صدای محمد نوری می‌شنویم.