آواز فارسی در ژاپن

داريوش رجبيان

برنامه را اينجا بشنويد

درود بر شما

دیسکو زمانه را امشب می‌بریم ژاپن، یا برعکس، ژاپن را می‌آوریم توی دیسکو زمانه.

نگران نباشید، قرار نیست نیمساعت تمام شما آهنگهای نامانوس ژاپنی بشنوید، بلکه میهمان دیسکو زمانه‌ی امشب که یک ایرانی متولد تبریز است، هجده سال است توی ژاپن زندگی می‌کند. بیشتر با رایانه و لوازم فنی سروکار دارد، ولی در اوقات فراغت‌اش دوست دارد آواز بخواند، و چه قشنگ هم می‌خواند.
داستان را از خود فرزام می‌شنویم:

گيتار کليدی ترين عنصر آهنگ های فرزام است

فرزام: من متولد تبریز هستم، سال ۳۹. الان حدود ۱۸ سال است که آمدم ژاپن و اینجا زندگی می‌کنم. البته سر می‌زنم به وطن. هر یکی دوسالی می‌روم سر می‌زنم.

داريوش: خب می‌دانم تعداد زیادی از ایرانی‌ها هستند در ژاپن زندگی می‌کنند، ولی بیشتر معمولا بخصوص آنهایی که به موسیقی علاقه دارند، می‌روند لس‌آنجلس یا حداقل به اروپا می‌آیند و اينجا کارشان را انجام می‌دهند. چرا ژاپن؟

فرزام: بله... البته خب آنهایی که شما می‌فرمایید کسانی هستند که می‌خواهند بطور حرفه‌ای کار موزیک بکنند. من موزیک برای سرگرمی خودم و دوستان و اطرافیان خودم بوده و بخاطر موزیک به ژاپن نیامدم. الان هم کارم اینجا در رابطه با کامپیوتر نتوورک و اینجورچیزهاست. در رابطه با موزیک نیست. همانطور که گفتم، موزیک بیشتر سرگرمی خودم بوده که درکنار کارم انجام می‌دادم. ژاپن را به این علت انتخاب کردم که خب بارها قبل از اینکه بیایم اینجا زندگی بکنم، مسافرت کردم به اینجا. کشورخیلی خوبی‌ست، خیلی امن است و مردمش خیلی مودب‌اند و خیلی تمیز است. و اینکه یکمقدار فرهنگشان به فرهنگ ما ایرانی‌ها شباهت‌هایی دارد، خیلی بیشتر نسبت به اروپا یا آمریکا.البته، خب، سختی‌های خودش را هم دارد. زبانشان فوق‌العاده سخت است، مخصوصا خواندن و نوشتن‌اش.ولی خب، بله، به این شکل بود که من آمدم اینجا و...

داريوش: ولی شما حتما یاد گرفتید زبان و خواندن و نوشتن‌شان را!

فرزام: راستش خواندن و نوشتن‌ را تا حدودی. توی حرف زدن اصلا مسئله‌ای ندارم، ولی توی خواندن و نوشتن... چون سه جور اینها خط دارند. من دو جورش را کامل بلدم، یک جور دیگرش که بهش «کاندی» می‌گویند و سخت‌ترین‌اش است، حدود سی‌­ چهل ‌درصدش را می‌توانم بخوانم. شما باید حدود چهار­ پنج‌ هزارتا «کارکتر» را حفظ بکنید که بتوانید اینها را بخوانید.

من موزیک را خب از بچگی کار می‌کردم، کوچک که بودم، اول یکخرده ویلون کار می‌کردم. بعدا که بزرگتر شدم، از هجده‌­ نوزده سالگی گیتار کار می‌کردم و می‌زدم، می‌خواندم، خودم آهنگ می‌ساختم. بعضی از آن آهنگهایی که شما الان اینجا شنیدید، مثلا شاید من بیست‌وچهار­ پنج سال قبل درست کردم.

داريوش: من احساس کردم که توی خیلی از آهنگ‌هایتان واژه‌ی باران تکرار می‌شود، نه؟ پاهرا به باران علاقه خاصی داريد.

فرزام: باران... سعی می‌کنم بیشتر... یعنی از طبیعت و اینها سعی می‌کنم بیشتر استفاده کنم. بله، باران چیزی هست که علاقه دارم. البته در ژاپن هم ما باران کم نداریم...

داريوش: از آوازخوان های ايرانی کدام يکی را بيشتر می پسنديد و فکر می کنيد روی آفريده های شما نفوذ داشته؟

فرزام: راستش من از کسانی که خیلی کارهایشان را دوست دارم، سیاوس قمیشی هست که وقتی ۱۶­ ۱۵ ساله بودیم، ایشان توی ایران می‌خواندند. آنموقع من کارهایش را دوست داشتم. الان، هنوز هم، کارهایش را دوست دارم. خواننده‌هایی را که خودشان آهنگ می‌سازند، خودشان هم شریک‌اند در ساختن آهنگها خیلی بیشتر دوستشان دارم، تا آنهایی که شعر را یک نفر می‌سازد، آهنگ را هم یک نفر دیگر می‌سازد و یکی هم تنظیم می‌کند و بعد، خب، خواننده می‌آید و می‌خواند. البته، آنها هم توی کارهایشان کسانی را داریم که فوق‌العاده عالی هستند، مثل ابی و داریوش از قدیمی‌ترها و از جدیدها هم کسانی هستند، ولی بهرصورت، آنهایی که خودشان می‌ساختند و می‌خواندند، من یک خرده به آنها احساس شاید نزدیکی بیشتری می‌کنم.

داريوش: شما هم دقیقا همین کار را می‌کنید؟ خودتان می‌سازید، ترانه‌سرا هم خودتان هستید؟

فرزام: بله!

داريوش: آيا هرگز فکر نکرديد که کنسرت بگذاريد و آلبومی منتشر کنيد؟

فرزاد: یک تعدادی آهنگهای من را شنیده‌اند، گوش کرده‌اند. تعداد زیادی نیستند، آنهایی که گوش کرده‌اند. من به آن شکل فعالیت نکردم که بتوانم اینها را پخش بکنم. کار تجاری نمی‌خواستم با آنها بکنم، مثلا فروختن نوار ویدئو و اینها. حالا اگر، نمی‌دانم، در آینده ببینیم مردم دوست دارند، دوست دارند بگویند که مثلا، آقا بیایید زنده هم بخوانید، شاید مسئله‌ای نباشد، شاید این کار را انجام بدهم.

فرزام در ژاپن با همسر فيليپينی و دو فرزندش – آريا و آرمينه – زندگی می کند که هر دو فارسی هم بلد اند. می‌توانید آهنگهای قشنگ فرزام را از تارنمای www.farzammusic.net پیاده بکنید.