لندن در انتظار لرزه

داريوش رجبيان

یک آواز‌خوان موسیقی پاپ بریتانیا به نوجوان‌های سراسر کشور یک دعوتنامه‌ی اینترنتی فرستاده و ازشان خواسته که در روز ۱۸ اوت سال جاری به‌طور همزمان، توی خانه‌هایشان دیسکو راه بیندازند. این خبر باعث نگرانی مقامات و پدر و مادرها شده که در آن روز سراسر کشور از سر و صدای پارتی‌های خانگی به لرزه درخواهد آمد.

«کوین هریس» به‌عنوان تبلیغ بازرگانی برای تک‌آهنگ جدیدش «شادی‌آفرینی در خانه‌ی من» برای یکی از هوادارانش که بهترین ایده‌ی برگزاری جشن در تاریخ ۱۸ اوت را ارائه داده است، مبلغی معادل سه‌هزار و چهل و شش دلار جایزه می‌دهد.

در تارنمای کوین هریس می‌خوانیم: «این برنامه به‌خاطر ایجاد یک رویداد منحصر بفرد با برگزاری بیشترین تعداد پارتی‌های خانگی در سراسر کشور راه‌اندازی می‌شود». روزنامه‌ی تایمز لندن‌ روز دوشنبه در یکی از سرخط‌هایش نوشت: «هشدار به پدر و مادران: روز ۱۸ اوت خانه را ترک نکنید». اگر تا ۱۸ اوت زنده ماندیم و از سر و صدای آن شب نمردیم، خواهیم دید که اینجا چه اتفاقی خواهد افتاد.

جشنواره حلزون‌ها

اما توی فرانسه یک جشن دیگر برپا بود، جشنواره‌ی سالانه‌ی «حلزون‌ها». توده‌ عظیمی از خوراک‌شناسان فرانسوی آخر هفته رکورد شکستند و صدهزار و هشتصد عدد از این شکم‌پاهای بیچاره را روی میز گذاشتند. «ژاکی پومیر» از سازمان‌دهندگان جشنواره در حومه‌ی شرق پاریس گفته است که علی‌رغم باران شدید توانسته‌اند همه‌ی رکوردهای گذشته را بشکنند.

خب، باران که اصلا برای بیرون آمدن حلزون‌ها مساعد است. ولی او گفته است که تعداد آدم‌ها هم به مانند شمار حلزون‌ها بیشتر از سال‌های گذشته بوده و مردم از خارج هم آمده بودند که این جشنواره عجیب‌ ـ غریب را از نزدیک ببینند و همین‌طور پرس‌های حلزونی‌شان را که هرکدام مرکب از ۵۰ تا ۷۰ حلزون بود، نوش جان بکنند. برای آن‌ها البته نوش جان است، من اگر یک دونه‌اش را هم خورده بودم،‌ برایم نیش جان می‌شد.

از سارکوزی عکس نگیرید!

نیکلا سارکوزی رییس جمهور فرانسه‌ هم ظاهرا خیلی طرفدار صرف شکم‌پاها نبوده، که آن روز با خانواده‌اش رفته بیرون از شهر، کنار يک درياچه. او که معمولا جلو دوربین‌ها خجالتی‌ست و هی سرش را پایین می‌اندازد و پاورچین پاورچین دور می‌شود، آن روز یکجور دیگر بود. تا دید که دو عکاس سوار بر یک قایق دارند تعقیب‌اش می‌کنند، از قایق خودش پرید به قایق آن‌ها و با انگشت اشاره ژست تهدیدآمیزی نشان داد که فردای آن روز، یعنی همین دوشنبه گذشته، توی چند روزنامه‌ی پاریس منتشر شد. از قضا عکاس، انگلیسی از آب درآمد و فرانسوی پرشور و شر سارکوزی برایش جز انفجار صدا چیزی را منتقل نمی‌کرد. مترجم با لحنی آرام به زبان انگلیسی به عکاس می‌گوید: «رییس جمهور می‌خواهند که از ایشان عکس برندارید».

سارکوزی تا زبان اجنبی می‌شود، آرام می‌شود، دوربین را که قبضه کرده بود، به عکاس پس می‌دهد و دوباره خجولانه سرش را پایین می‌اندازد و تکرار می‌کند که ازش عکس نگیرند و پاورچین پاورچین به قایق خودش می‌رود. حالا اگر آن عکاس فرانسوی بود، چه بلایی به سرش می‌آمد؟ دوربین روی سر و صورتش خرد می‌شد یا خیر؟ این را می‌شود تنها زمانی دریافت که یک عکاس فرانسوی گیر رییس جمهور فرانسه بیفتد. اگر این اتفاق افتد به شما خبر خواهم داد، از متفرقات ناسیاسی رادیو زمانه.